Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1



[pagina 140]
Dans Isadora Duncan. Het meisje danst in wit gewaad... en vaag schemert dë avond in haar oogen vonken die hel, gelijk ten hemel sterren, lonken. Wel wetend dat ze mooi is wijl ze traag heur hoofd omdraait naar iets dat heeft geklonken, iets teeders, heel zacht als een minnevraag richt zij haar armen strak-gestrekt omlaag van lust en kuische zinnelijkheid dronken. En wijl ze danst versteent ze plots tot marmer, want zij die zich als vrouw zoo heerlijk dacht, voelt zich aan blanke rijke schoonheid armer, daar ze' uit het witte schuim der groene baren verrijzen ziet in 't ijle van den nacht de mooie Aphrodite goud van haren... Jan van Nylen.