Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 136]

Kinderangst

Ze keerden getweën weer van 't school en hadden de kap van hunnen mantel over 't hoofd getrokken, en torten nu alleen voort, over de grijsmistige baan, naar huize toe. Dauwig kwijlde de kinders hun adem van tusschen hunne peersche lippekens, want 't was hier bijtend koud....

Haastig trippelden ze voort, vage gedaanten in vallende schemering en plasserig op de zompe eerde, klonken hunne stappekes op den weg.

De Winter zat in Vlaanderen: dol was de wind aan 't buitelen door de brakke velden, waar kaal, in zwarte spokenrei, de boomenstronken in verloren stonden.

Mieken droeg het korfken voor hun middageten, dat bulte op, heel lichtjes, van onder haren mantel, en Treezeken een oud en uitgerafeld tapijten zaksken, waarin hunne boeken geborgen zaten, en wijl ze voortstapte bij pozen 'n regel rammelde tegen de pennendoos.

Soms sloeg de wind de tippen om van hunne mantels, die een oogenblik lijk donkere vogels vleugelden, achter hen, en dan witblekten even hunne schortjes, hel in al die somberheid.

De avond viel met doffe, gore lucht, en schaduwen over den lande, en uit het dorp, ergens in de verte, bad in stillen avond, een tinkelend kloksken.

't Was alles uitgewischt op 't land; de boomen en heesters stonden al maar lijk donkere vlekken meer, verveerd en verdwaasd in den mist verkropen die kreuzelde uit den grond, en in den nacht die neerezijpelde van boven.

Nu en dan schommelde de wind in de takken dat 't alles schokte en overentweer zwaaide, of hij peuterde in de rottende slokering en de rosse blaers, die watterig verstierven in en bezijden de grachten.

[p. 137]

In de wijdte, lonkte hier en daar een lichteken en een leven, aan het venster, de ooge, eener eenzame hoef.

De naakte en kille wintertijdige stond was donzig vredig en zwaarmoedig in zijne geheimzinnigheid.

Ze torten voort de beide meisjes, in het vriezerige windgezoef en hunne kaken gloeiden, en hunne oogen stonden leep van 't water; gierend geslier van opgerukte bladeren wolkte in grillige stuiving langs hunne mantelkappen.

- ‘Zou het dan alles waar zijn, Mieken, wat het nonneken ons verteld heeft?’ vroeg Treezeken, de kleinste. Mieken keek eerst eens heel voorzichtig rond, en aarzelend toen, met gedempte stem:

- ‘Stil! zie maar, dat ze het niet hooren, zulle...... Maar natuurlijk is het waar. Ik had het vroeger van moeder ook al hooren vertellen, en van Mijnheer pastoor.’

Weer woog op hen de verglijdende stilte. Mieke zweeg, als ware ze bang te denken op al die vreeselijke dingen, en er van te spreken.....

De kinderen waren dien namiddag zoo buitengewoon wijs geweest in de klas, dat hun nonneken, masoeur Alfonsine, om hen te loonen, was aan 't vertellen gegaan. Ze had verhaald van elfen en heksen, van feëen en tooveraars, van kabouterkens en alvermannekens, en van spoken en verschijningen, en van zoo allerlei onheilzaam gepeupel en duivelstuig.

Heel die verveerlijke schimmenwereld leefde nog voort in de twee kinderen hunnen geest, wijl ze samen, in het late winteruur, weerkeerden naar hun huis.

Uit den grond windelde een mollige mist, die immer dikker en dikker, de boomen en afgelegene hoeven, wegmoeffelde in zijne wade, en de meisjes omsloot met eenen engen kring van eenzaamheid.....

Plots - de wind nochthans was slaap dien stond - dacht het hen, er ritselde iets in de doode blaaren... heel lijze, zacht neuzelend, sloop het langs de beide kanten van de baan.

En dan! in eens steeg er een hoogzingend geblaas op, niet van den wind, een verredeinend geschater dat gilde, spetterde door de lucht, en verveerlijk, dan ten alle kante verbrokkelend, op gonzend gewiek, dooddodelde....

Ontzet trok Mieken haar kap diep over hare angstige oogskens, en Treezeken bestopte heur verschietend gezicht achter beide heur handen; dicht waren ze tegenéén gedrongen en stonden daar nu bibberend van angst, voor ze wisten-niet-wat, te midden van den weg.

[p. 138]

Er moet toen rond hen, een zotte dans begonnen zijn te wirrelen, heen en weer, op en neer, vertragend en versnellend, een wippend maatgetrippel van fluweelen voetekens, op een semmelenden fluitjesdeun en een fleemend geslier van fladderende sluiers en slijpen, die wuivden langs hen heen.

Ze moesten 't wel gelooven de kinders dat er dit alles was, want ze voelden werkelijk het geslier der plooien ruischen en hoorden het getrip der voetjes in het zand en het lispelend éénnotig toontje, sissend in den dans lijk zagerige krekelzang...... en toch, toch dachten ze zoo halvelings, onbewust misschien hunne door sprookjes en avondstemming opgewondene verbeelding mistrouwend, dat het niet bestond dat verschijnsel, niet waar was, zoo zenuwtenger, zoo ragfijn, zoo lichtend ijl, was die dans rond hen aan 't zweven, lijk vlokjes sneeuw, die zijgen in het gers.....

Nu begonnen de dansers zelfs mee te zingen; 't waren altemaal oude, schrille stemmekens, lijk verroeste sleutels die peuterden in een eeuwenlang ongesmeerde slot, of bezemgewrijf op botte zagetanden, bovennatuurlijk verstorend de diepe avondrust; en ze zongen Heere! wel twingtigmaal het zelfde, zelfde, zelfde vreeselijke liedeken, dat de kinderen deed verstijven van schrik:

Rim-Bom-Bom,

We komen de stoute kinderen halen!

Rim-Bom-Bom,

We steken ze in het sop!

Rim-Bom-Bom,

We eten de stoute kinderen op!

Ertusschen piepte maar immer het schrille deuntje, van de fluit, en rukte voort de rondendans op vederlichte maat.

Mieken en Treezeken stonden te klappertanden.... Op 't ende steeg weer zoo plotselings, het wijdverwoeiend geblaas op, waarmee de dans was ingeleid, dat akelige geschater, ge weet.... en de stilte viel. Het fluitje zweeg, geen lied weerklonk, geen dansers sprongen meer.

De kinderen bleven eene heele wijle nog aarzelend staan, bijéén gedrumd, zonder uitkijken te durven. Maar als het dan toch, alles zoo lange stille bleef, werd Treezeken stout, en waagde het eindelijk eerst tusschen hare vingeren te piepen, en dan haar ééne handeken weg te schuiven. Ze glurpte...

[p. 139]

Wijd lagen de velden, in effen zee van nevel; 't stond daar alles lijk over eenige minuten onbewogen, elk ding op zijn eigen plaats, de sombere boomentocht nevens den weg, de lage omwazigde velden, met pemen en slokering, eene hoeve in 't verschiet.... en daarbij de maan, die hen stillekens, zonder dat ze het wisten, langs achter was nagekropen, was nu over hun hoofd gezeild, en stond ginder boven met haar gulle, zot gezicht te spotten.

- ‘Mieken!’ lispelde Treezeken.

De andere haar beteuterd hoofd, met verwilderde haren, en bleeke kaken, kwam verbijsterd opduiken van onder haar kap.

Even bezagen ze malkaar, en toen, woord bij woord, te zamen:

- ‘Heere Jesus! 't was zeker de kabouterkensdans!’

Het woord alleen dreef ze weer op de vlucht en ze zetten het op een loopen en rennen zoo hard ze maar konden. Dra geraakten ze er buiten adem van.....

Bang zagen ze beiden nog eens om, of geene verschrikking hen nazette.... Niets, maar altijd niets, dan de gore mist die gestadig drendelde uit de eerde en de zwarte nacht die nedervleide uit de donkerende, sterrenbespatte lucht, en...

Ja! daar op eenige stappen maar, stond hun hoeveken, hun tehuis, met lichtende vensters, en een nietig pluimke rook dat kuilde uit de schouw.

André De Ridder.