Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 79]

Verzen

Och God, mijn God, de helle tijd

der vreugden

is tot mijn zwaarst en rouwigst spijt

al deugden

verworden nu, al gore pijn,
al boete en beê aan 't eerdsch festijn;

och hert, mijn hert, de koele drank,

te zware,

verschimmert voor mijn krank

bestaren

in de ijlen roemer waar de vrêe
verschaalt en dikt tot ransge mêe;

och ziel, mijn ziel, is 't u al nauw

in 't peizen?...

uw stil geschrei zal vol en gauw-

er rijzen

den roemer doen, want traan op traan
verdroeft den wijn van d'eigen waan;

och God, mijn hert en ziel gelijk,

benatten

de randen reeds omdat ik rijk

aan schatten

ben der hertelijke armôe
en goed doe wat ik hopend doe?

och God, mijn God, rijs randevol

dees roemer

met zout getraan, en wandenvol...

'k vernoem er

uw zoete naam al biddend om,
een roemer smert of vreugd 't is willekom...

[p. 80]

II

Wie waart met moeden gang

al lang

door mijn gepeizen

en doet mijn warme lust

en rust

uit 't herte deizen

en duizlen mijnen wrakken levenszin?

Bewoei een moerge reeuwsche reuk

de kreuk-

ge krankten mijner

gewenten en de kouw-

ge lauw-

te van mijn fijner

bepeizen dóór des levens ver begin?

Want in mijn hoofd zwoelt klam gepijn

tot schijn

van doodsdroef denken

en aarzlend wanken in

't bezin-

nen der vér wenken-

de Waarheid: God en Jezus, zwijgend-eén;

Zal ooit mijn God, dees heete smert

van hert-

ge krankten loomen

en sterven in mij, mij?...

Bewij

dees hert met stroomen

uwer verliefdheid 'dat ik zwijgend ween...

Karel van den Oever.