Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 77]

De Zegening

I

Het lof ten ende gaat

in engelrein gezang

van eenige nonne-stem

en deunende orgelmond;

de wierook wuift mijn ziel

omhoog, en stille drang

van bidden wordt mij zoet

en zoeter te elken stond.

Des Heeren goedheid weeft

heur goud mij om de lenden,

en hoog-verblijd mijn geest

zijn Bijzijn diep gelooft,

en schoon zal deze dag

mij wezen in 't volenden,

nu Jezus zegenen gaat

mijn nedernijgend hoofd.

II

Ik zocht mijn ziele-kamers door
om schatten U te geven
van peerlen en van edelsteen.

Maar 'k vind er geen,

ik vind er geen

en voel in mij de ellende beven.

Ik wilde lijk de koningen staan
met gaven in mijn handen
van uitgekozen kostbaarheên...

[p. 78]

 

O laat mij heen

 

van voor U treên

 

en weergaan naar mijn arme landen.

 

 

 

Maar 's Heeren Jezus vleesch en bloed

 

nu kruist het goddelijk teeken.

 

Geloken oogen zien een Licht,

 

voor mijn gezicht,

 

als morgen-licht

 

dat laaiend door den nacht komt breken.

III

Ik zal nu stappen grootsch en vroom,
gemanteld in het goud

van uwen rijken zegen;

ik voel de plooien koninklijk,
zwaar-ruischend om mijn lijf,

op mijne schouders wegen.

o Laat me voort verblijven in het Licht
dat mij onkenlijk maakt

voor de oogen van de wereld;

en kroon mij met de doorne-kroon
dat druppelend roode bloed

mij uit mijn voorhoofd perelt.

Want alle lijden zoetheid wordt
in dezen nieuwen dag,

in dees vernieuwde leven;

het voelen elker liefde-wond
zal mij doen lachen licht

en lijf en ziel U geven.

Jozef Muls.