Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

Sonnet

Hoe is nu alles stil en onbewogen,
De late zonne schijnt zoo wijd en zacht,
Haar roodend rood ziet met bewogen oogen
naar 't droomend land dat stil haar tegenlacht.

Hoe ligt nu 't land met weemoed overtogen,
Geen zware weelde meer, geen bloeitepracht,
Broos-teere schoonheid die stil angstig wacht
Naar 't stille leven dat komt aangetogen...

De bleeke rozen en de wrakke blaren
In 't weeke windewaaien stervend staren
met traag gezie naar 't wijkend lenteland.

Uit zieleverten stijgen stemmen, storend
De teerheid van het bleeke wachten, hoorend
Geen weerklank meer in 't wijkend kinderland.

Maurits Van Winckel