Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 43]

St. Franciscus en de Vogelkens

Wat spraakt ge zoet en traag, Franciscus, voor de rei
Zóo blije dripselende vogelkens van onze hei;
gij zaagt van wondre vreugd hun klare oogskens pinken
toen zij uw zuivre woorden helder mochten drinken;
hun steerten wipten blijzaam en hun waaiend los gevêer
hong losser en hun pootekens die tripten op en nêer;
ze kwamen vriendlik goed den gaargen boord bepikken
van uwen bruinen rok en aarzelend inneslikken
een stofferig graantje aan uw bleeken blooten voet;
daar koelden zij hun dorst aan 't streepken lauwe bloed
dat neder drupte er uit, door 't lang en moeilik stappen
en wisten lief en stil rond uwen voet te trappen,
binst gij ze zoete woorden spraakt, zoo leliezoet gezocht
uit uwen blijen mond en in uw hert gedocht
voor al die vogelkens, zóo bij ons Heer geprezen;
gij mocht ze 't Paradijs voor hun vroom oogen lezen
al roerend de gedorde lippen van uw mond,
die amper nog wat luttel lijmig speeksel vond;
er zaten luistrend duizend vogels in de boomen
en weien al hun moe gevêerte te verloomen
voor uw dóorhonigde en verzoete lippen... Spreek,
Franciscus, nog een zoo schoone blije vogelenpreek
om éens de kristelikste liefde te beluisteren
met ooren, die, elazie, al te dik beduisteren...

Jules Delcroix