Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 42]

Wijding

I

Ik vond in u wat nooit ik had gevonden,
waarnaar mijn ziel in hooge puurheid zocht.

Ik zag u aan, - met myrtenkrans omwonden
de donkre lok, uw oogen als de locht
zoo klaar, stondt ge in het stralenkleed der zonne,
als 't lichtend beeld van schoonheidsglans voor mij.
Mijn open blik zag ganschlijk onbegonnen
het leven in en plots ontwelde vrij
de zucht naar u. - Toen heb ik alles u gegeven:
mijn hart, mijn ziel, d'alrijkheid van mijn leven.

II

En in die nacht heb ik u toegefluisterd:
‘Kom, treed met mij door 't rustig-liggend land,
zoo kalm een nacht ons beider zielen kluistert
en uit het hart de minste kommer bant.’

Toen heb ik u in 't vale maneschingen
gezien, een beeld zoo schoon als ooit er schiep
een kunstnaarshand. Mijn ziel begon te zingen
om zooveel pracht en langs mijn herte liep
een zindering van onbegrensd genieten...
Mijn eenig kind, wat waart ge schoon die nacht
en gansch uw schoonheid kwam me tegenvlieten
in deze nacht, die wonderkalme nacht.

Leo Boucherij