Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 40]

Hanske

Hanske de zot met al zijn bellen,
Hij heeft er zooveel, hij kan ze niet tellen

Hanske, de nar der aloude schuttersgilde, Hanske, wiens bedrijf het anders is tenen te vlechten tot manden, - zijn mooi pak heeft hij aan! Half wit, half blauw - witte kousen, witte schoenen, waarvan hij de zolen bestrijkt met krijt, en in zijn rechter, zijn scepter, dien hij met eigen behendige vingeren uit beste wissen vervaardigd heeft, en in zijn linker, op strooihalmpjes zonder knoop: een handvol prentjes, voorstellende een Sebastiaan, rond wiens naakte lijf de pijlen snorren, - zóó verschijnt hij aan zijnen deurpost en groet met eenen flikker, pijper en trommelaar, die hem komen afhalen zijn.

Morgen houden de schutters optocht; - van hun lokaal op de markt trekken zij naar de gaaipers, waar zij dan schieten, om wie voor het jaar zal koning zijn. Morgen is het voor de schutters plechtige koningsdag, - en, tot groot vermaak der heele straatjeugd bereidt Hanske er zich toe te verwittigen, wie er van weten moet.

In zijn mooi pak van wit en blauw; met zijn bellen, waarvan de kinderen zingen, staat hij aan zijnen deurpost - en pijper en trommelaar, de ééne, een lang, oud man, de andere een kleine dikkert, zenden hem eene gerekte fluitnoot en eenen gedempten roffel te gemoet.

En met eenen flikker groet hij weer, zwaait met den kolf van beste wissen en opeens plaats nemend tusschen zijn makkers, éénen stap vooraan, geeft hij het sein, dat zij voortgaan.

Hanske de zot met al zijn bellen,
Hij heeft er zooveel, hij kan ze niet tellen.....

[p. 41]

Waar ook knapen speelden met marbelen, of in de goot schrapten naar oude centen, of haasje-over sprongen langs de stoepen, op eenen wenk zijn ze er bij. En waar ook meisjes aan breiwerk zaten of poppenspel, of kraaltjes regen of bikkels wierpen, weg moet alles, Hanske is daar, Hanske danst.

Met lustig heupengewiegel, op stap, of koddigen ernst en stramme houding trekt hij door de straten; maar, komt hij vóór de woning van een schutter, daar blijft hij staan. Rechts de fijfelaar, links zijn makker, en tusschen hen beiden ruimte zooveel Hanske er wenschen kan.

En hel en schel gaat de pijp, immer de zelfde vier, vijf noten, immer de eender wijze, en de trommel roffelt bij poozen mee en zij lokken en lokken, tot de schutter in eigen persoon, of allerminst zijn gade buiten komt.

Dan treedt Hanske vooruit, nijgt met het lenige, schrale lichaam, zet zijn voeten, spant zijn kuiten, - en hij trippelt en trapt op zijn lage, witte schoentjes, wiegt zich op zijn teenen heen en weer, draait op zijn hakken, zwenkt met zijn armen, dan achteruit de straat op, huppelend, wippend, en met eenen homp weer voorwaarts onder het vreemde doen der speeltuigen, tot hij ijlings uit den hoop der ruitvormige prentjes er een kiest, weer buigt en groet, wipt en wiegt en het eindelijk bij zijn steeltje sierlijk afgeeft.

Dan een laatsten slag op het trommelvlies, een laatste bokkesprong en op Hansje's hielen stelt de heele stoet zich in beweging. Elke schutter zijn dansje, elk zijn wijsje muziek, maar vooral elk zijn Sebastiaan, morgen in den koningsstoet aan het knoopsgat te dragen - dat is de regel.

En wie er niet aan falen zou is Hanske,

Hanske met al zijn bellen,
Hij heeft er zóóveel, hij kan ze niet tellen.....

Anna Germonprez