Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 35]

De Wagen

Met schuddende manen,

op dansende banen,

door wouden en boomengeruisch,

door 't waaien en 't wagen

van golvende vlagen,

verhaast u, o rossen, naar huis.

Het westen gedurig

gaapt breedmonds en vurig

en rood is de hemel als bloed;

en verre weg dolen

en heuvel en molen,

omscheisterd van smeulenden gloed.

Wij stormen, wij vluchten

door dorpen, gehuchten,

langs kerkplein en herberg en stal,

met daavrend gedommel,

met klaatrend gerommel,

met zang en weergalmend geschal.

De heuvelen dagen,

lijk reuzige hagen

versperrend de donkere baan.

En glimmende poelen

met wouden die woelen,

verschijnen in 't glansen der maan.

[p. 36]

 

Lijk spokige rotsen,

 

in 't hotsen en klotsen,

 

verspringen de sperren dooreen,

 

al sperken en bruischen.

 

De woudkruinen mischen

 

vol woelingen over ons heen.

 

 

 

De streuvlige boomen

 

in storremrij stroomen

 

de hoogten op buldrend en grim;

 

en lastig vertragen

 

de rossen, de wagen

 

in hijgenden, zwijgenden klim.

 

 

 

Daar flonkert een sterre.

 

Wij zijn nog zoo verre,

 

zoo verre, zoo verre van huis.

 

Het donkert, 't valt regen,

 

- zegt vader verlegen, -

 

we zijn hier aan 't bloedende kruis.

 

 

 

Daar krassen de raven

 

op 't veld van de graven.

 

Ginds doomt er een brandende klip.

 

In plonsende slagen

 

verkrasselt de wagen,

 

een wentelend wiegelend schip.

 

 

 

Met donkere vormen

 

bewoeld van de stormen

 

is 't stikkende luchtruim bevracht.

 

Geen uitweg is open.

 

Verdronken, verzopen

 

ligt alles in eindlooze nacht.

 

 

[p. 37]

 

Nu drommen en pramen

 

de herten te zamen

 

in hijging en angst van de dood.

 

De hoofden die nikken,

 

de boezems die schrikken

 

bij daavring of hotsing of stoot.

 

 

 

Wat gaat er gebeuren!

 

De nachtwolken scheuren!

 

De wagen geaarseld, geheld,

 

gestremd en gevangen

 

blijft zwijmelend hangen

 

hoog boven het wemelend veld.

 

 

 

Zie wriemlen en krielen,

 

zie wenden en wielen

 

die droomwereld onder ons heen,

 

vol draaiende lichten,

 

vol klare gezichten

 

van waatren en blinkende steên.

 

 

 

Een schok roert den hemel.

 

Plots sterft het gewemel.

 

De wagen bonst neer uit de lucht.

 

't Is hotsen en rollen

 

en hollen en bollen

 

ter diepten in daavrende vlucht.

 

 

 

't Is dalen, 't is dalen,

 

al wielen, al walen,

 

door duizlig en dondrend gedruis,

 

totdat wij van schrikken

 

en angsten schier stikken.

 

God help ons. Waar zijn wij nu? 't Huis.

 

 

 

Delfien Van Haute.