De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 11

Kunstnieuws

De Roos.

Deze is de naam van een noch zeer jong Hollander, van wie wij bij een van de meestbevoegde verzamelaars hier te lande een tweetal kleur-steendrukken zagen, die van meer dan gewoon talent getuigen. Eén daarvan, - de eerste plaat van dit soort, door de heer de Roos vervaardigd, - stelt voor een spoordijk, waarop, van uit de verte aanstomende, een trein; de andere is een gezicht in een Hollands stadje, - Edam wellicht? - een van die leuke, ouwerwetse ophaalbruggetjes, daarachter wat daken van huizen en een aardig, koket torentje. De eerste was, meen ik, in drie, de laatste in vijf of zes kleuren De vooruitgang van de ene plaat tot de andere is duidelik merkbaar. Laat de tekening in geen van beide te wensen, de kleur van het stadsgezicht gaat die van het spoordijkje zeker te boven. Zij is veel frisser en levendiger, echt buitenluchtswerk, als wij het zó mogen zeggen.

Wie op zulk een jeugdige leeftijd zó iets kan, verdient aangemoedigd te worden. Wij raden de heer de Roos aan, zijn platen in een paar goede kunstwinkels ten toon en te koop te stellen. Het kan wel niet anders, of, in Noord-Nederland ten minste, zal hij spoedig aftrek vinden.

Antoon van Welie.

In de derde aflevering van deze jaargang spraken wij met grote, doch welverdiende lof van twee portretten, welke wij, een tijdje te voren, op een Hollandse tentoonstelling bewonderd hadden, en drukten, op bijna stellige toon, de hoop uit, eerlang van de heer van Welie meer ander voortreffelik werk te zien te krijgen. Op een bezoek, dat wij, geheel toevallig, vóor pas een twintig dagen in de werkplaats van een Belgies lijstenmaker aflegden, maakten wij kennis met een tweetal nieuwe schilderijen van dezelfde hand, welke wij geen enkel ogenblik aarzelen, als werkelike ‘veropenbaringen’ te bestempelen.

Zeker hadden wij, die van Welie van nabij, ja, als maar weinigen kennen, reeds lang een hoog iedee van zijn gaven. Dat hij dit kon, hadden wij echter maar nauweliks geloofd. Daar de beide stukken, een Tristan en een gevoelsfantazie, Genot, noch niet volledig voltooid zijn, - de bij uitnemendheid veeleisende en hoogdoelende schilder is het verbeteren en volmaken nooit moe! - stellen wij noch even uit, ze te beschrijven. Wij willen echter de eer voor ons houden, hier, eerst van allen, deze schilderijen te noemen, als twee van de alleredelste en hoogste dingen, welke, in déze tijd, door Nederlanders, de besten niet uitgesloten, ondertekend werden,

Ook in n^r 4 van PAN, III^e jg., zagen wij een werk van Antoon van Welie, ditmaal een kooltekening, een verluchting voor een plaats uit Aglavaine en Sélizette van Maeterlinck. Een vrouwe-

[p. 162]

tiepe van zulk een tere ekspressie, met ogen zo vol van ziel en enkel ziel, dat zeker wel niet velen er zich zouden mogen op beroemen, in een illustrasie op een Maeterlinckse tekst gelukkiger te slagen.

Op een en ander komen wij eerlang, zeker terug.

Amsterdam. Kunst in het kleine kunstzaaltje bij Frans Buffa.

De mooie kolleksie akwarellen van J. Voerman te Hattem, die enige weken geleden bij Frans Buffa waren geëkspozeerd, was tot mijn spijt reeds lang weer vertrokken en ik zag van het heel fijne, heel subtiel artistiek talent van deze artiest niet anders dan twee heel mooie akwarellen, éen met een soliede landschap bij avond en twee met haasjes met lentebloemen.

I. Landschap bij avond. Zwevend valt het licht door een opening in de wolken, met kleine, zachtwitte kopjes, drijvend aan de kim...

Een lieve, rustige, wazige impressie.., waarschijnlik van de weide op de Homoet bij Hattem, het lieve kleine Overijsselse stadje, waar de kunstenaar woont.

II. Azaleëen. Dan een mooi - mooie studie van azaleëen - lichte vleeskleur tegen een muurtje van mozaïek, - Teder smelten de lichte tonen van de bloemen, met de zachtere kleuren van het vaasje ineen.

III. Rozenburgse vaasjes. De allermooiste van de drie, in mijn oog ten minste, zijn twee kleine, blauwe Rozenburgse vaasjes, op een gepolijste tafel met een marmeren blad, waar zich het artistieke blauw van het porselein en het doorschijnende wit van de bloemen in weerspiegelt

_* * _*

Op het ogenblik is er, in het kleine, gezellige zaaltje achter de winkel, een geheel andere uiting van kunst geëkspozeerd...

Manneliker, krachtiger, schoon veel minder verheven, die bedriegelik gelijkende portretten, meest in Artis genomen, van liggende, staande en slapende leeuwen, een leeuw en een leeuwin die zachtjes de koppen aanwrijven tegen elkaar, en leeuwen die dromen met lichtgouden ogen, in weemoedsherinnering aan hun eigen land. -

Maar toch, hoeveel hoger, hoeveel reiner en edeler, wanneer men ze met deze vergelijkt, is de aristokratiese kunst van de Overijsselse meester, die noch niet veel ouder is dan veertig jaar. - Ze gaf mij bij de beschouwing dezelfde emosie als de mooiste gedeelten in de mooiste sonetten van die meest aristokratiese van onze tanslevende Noordnederlandse dichters, Hélène Lapidoth Swarth. -

A.W.S.v.L.

Het Oud-Griekse treurspel Antigone gaat tegenwoordig heel Noord-Nederland door, tot zelfs in kleinere steden als Groningen of Alkmaar. En in onze kunstmetropool krijgen we maar aldoor ‘Verstootelingen’ en ‘Weezen’!! Wanneer eens een allereerste ernstige poging, om ook hier op het Nederlands toneel met iets degeliks vóor den dag te komen?

Het Mauritshuis te 's Gravenhage heeft een nieuwe Frans Hals aangekocht. Het is een klein mansportretje, zeer zwierig behandeld Het werd uit een vergeten hoek van een burgershuis te Amsterdam te voorschijn gehaald, waar het verscholen zat, zonder dat de wereld er het bestaan van vermoedde.

Te Munster ondertussen schijnt een Rubens ontdekt te zijn, Het Gastmaal van Herodes voorstellende. Het stuk is ondertekend, maar niettemin is men het over de echtheid lang niet eens.