De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 11

O, lach niet

Het wordt mij zoo droevig te moede,
als 'k schertsen en lachen u hoor:
het is mij als ruischte daar zachtkens
een treurzang van engelenkoor.

Het wordt mij zoo droevig te moede
bij 't lachje, teerfijn om uw mond:
ik denk aan de bloeiende rozen
daar ginds op een stil plekje grond.

O, lach niet, want - zie ik uw lachen,
dan schreit mijn droef harte van pijn
om de arme, de jeugdige doode,
die daaronder begraven moet zijn.

Henriëtte Wythoff,

's Gravenhage.