De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 11

[p. 120]

Uit ‘Mijn Herte weet’

I

Een boec met seven sloten,
met seven sloten van gout,
so es dat herte mine
dat mijn gheheemnissen houdt.

Een boec met seven bladen
van tfijnste pergament,
daerin staen si ghescreven
ende niemen die si kent.

Met dine soete handen
hebt ghi dat boec ghestreelt,
die sloten al tebroken,
die bladen openghedeelt.

Sijt ghi nu blide, clene,
dat elkende een nu siet,
dat al mijn gheheme bidden,
o soete, veur di, ghesciet?

II

Niet dat ghi als een Maghet sijt,
ghescreven bi meester Hans
veur die rive van Sinte-Ursula
in thospitael sint Jans.

Niet dat dijn ooch een hoekskijn is,
waer God sijn sterren saeit,
niet dat dijn hooft een kouter is,
waer tgouden koren waeit;

maer als ghi vander kercken comt
in suver processie-ghewaet,
dat ghi dan als een lelie sijt
die door die velden gaet,

dat doet mijn herte cloppen seer,
dat maect mijn kele drooch,
ic sou dan willen knielen veur di,
een trane loopt uut mijn ooch.

[p. 121]

III

Dijn mont es soet als honiggraet,
ghekneet met warme sonnestralen
uut tbranden vander dagheraet.

Dijn mont es roder als koralen,
die ligghen inder diepe see
als bloeiende bloemengralen.

Dijn tandjes staen erbachten, als snee,
so wit, in suvere, eendere reken,
als kindekijns gaende twee aan twee.

Maer tsoetst es mi dijn mont ghebleken,
omdat hi noch so suver claer
die lieve Dietsce tale kan spreken.

IV

Het was up sinter Thomas dach,
doe maeghdelijns sluten die cnapen.
Ghi sloot mi up in tgaerdekijn -
hoe stontic an thec te gapen.

Ghi vroecht ter verlossinghe enen pant;
ic heb an dijn vingher ghescoven
den goudenen rinc van mine hant.
Gods seghen viel van boven.

Het was up sinter Thomas dach,
doe cnapen die maeghdelijns sluten:
ic nam di in mijn armen up:
‘Ghi comt daer niet meer buten!

‘Of geeft ghi mi enen soeten pant!’ -
Doe hebs du ghesloten dijn oghen,
dijn hoofdekijn up mijn scouder gheleit:
die engelen songhen omhoghe.

V

Een blat hebbic ghesceurt uut tboec:
gheen menschenooch die tooit meer siet:
Het vier van den heerd die at het up
ende blies het uut in tblauw versciet.

Wat up dat blat gescreven stont,
dat weten, soetlief, ic ende ghi,
ende God, die ons hoofden tsamen bracht
ende dijn mondekijn lei upter lippen mi.

Hendrik de Marez,

Gent-Ledeberg.