De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 11

[p. 95]

Sprookje voor Ellen

MIJN lieve Ellen, ik verveel me vreeselijk vandaag, en, wat nog erger is, ik ben gansch alleen om mij zoo te vervelen. Zie eens wat 'n lieve jongen ik ben: ik wil met u deelen. Vindt ge 't vreemd? 't Is nochtans heel natuurlijk, want gij hebt me liefgehad, en trouwe gelieven deelen lief en leed! Ik wil u dus iets vertellen dat zoo dom is, maar zóó dom, dat het papier zelf ervan zal blozen, gelijk de dolk van meneer 'k Weet niet meer wie. - Ik begin: Daar was eens 'n jongeling (hij was nauwelijks twintig jaar oud o Ellen, en hij had liefdeverdriet!) daar was eens 'n jongeling die op 'n schoonen zomernamiddag gansch alleen naar 't bosch was gegaan. En hij zuchtte diep, want hij dacht aan de ontrouwe - natuurlijk!

- God, ik vergat haast u te zeggen, dat het in dat bosch krioelde van roovers. Dat is van groot belang in mijn vertelling, hoor maar! -

De jongeling - z'n naam was Alfried - wandelde treurig voort, toen opeens een schel gefluit weerklonk, en op éen twee drie daar twintig roovers stonden, gewapend van top tot teen. Lieve kind, het waren afschuwelijke roovers met groote slappe hoeden over de oogen getrokken, en lange roode knevels en baarden. Het spreekt van zelf dat de arme Alfried beefde als een riet en letterlijk ineenkromp, toen de kapitein hem 'n groot Catalaansch mes op de keel zette, en hem met donderende stem toesnauwde: ‘Schud uw zakken leêg!’

Alfried sidderde, maar bleef onbeweeglijk -

‘Schud uw zakken leêg! huilde de kapitein, sterker op zijn groot mes drukkend - Het staal drong even in 't vleesch door, maar Alfried kikte niet: hij richtte moedig het hoofd op, en den rechter arm uitstrekkend, sprak hij met diepe en vaste stem: ‘Neen, nooit!’ O, mijn lieve Ellen, het was waarlijk grootsch! Maar daar begint me die afschuwelijke rooverskapitein te brullen van woede. ‘Ha, gij verwenschte koppigaard!’ En Alfried bij de haren grijpend, rukte hij hem het hoofd achterover; dan, zijn groot mes krampachtig in de vuist klemmend, zwaaide hij het met eenen duivelschen lach, en...

- Neen, waarlijk, mijne vertelling is wat al te dom. Ik wil overigens mijn handen niet bezoedelen met het bloed van dien ongelukkigen jongeling die twintig jaar oud was, en liefdeverdriet had, en die zijn zakken niet wou leêg schudden, omdat hij in zijn tasch het portret bewaarde van een vrouw die hij bemind had - want het was daarom, en daarom alléen dat hij weigerde, ik verzeker het u!

- Hij was twintig jaar oud, Ellen, en twintig jaar, dat is de jeugd, de liefde, de wilde heerlijke liefde die geene palen kent, die zoo groot is als het heelal en zoo diep als de hemel.

Want de liefde is alles; alles bemint met een oneindig verlangen. En de dood zelve is de eerste, pijnlijke kus van een hemelsche wellust, - de kus der maagd die zich geeft, nog angstig aarzelend na lange dagen van koortsige verwachting, - de kus van den geheimzinnigen minnaar, het Oneindige, die ons eindelijk neemt en ons meevoert naar de eeuwige harmonie, naar de eeuwige liefde...

Arme, arme droomer die ik ben! Ik wilde lachen, en nu voel ik me gansch treurig. Want ik denk er aan, dat ik u bemind heb, en dat gij me niet meer liefhebt -

[p. 96]

Ik kan niet meer spotten. Maar voor ik u vaarwel zeg, wil ik u een kleine geschiedenis vertellen, een feeënsprookje - Ik had het u zoo graag heel zacht toegefluisterd, u op mijn knieën in mijn armen houdend, uwe wang tegen de mijne, en bedwelmd door den vreemden geur van uw lokken, maar... - Zie hoe de blâren vallen... Herinnert gij u nog...?

- Maar ik wil nu niet herinneren, ik wil u alleen een feeënsprookje vertellen - O, het begint gelijk die roovershistorie, maar het eindigt zoo heelemaal anders en de held ervan is ook zoo heelemaal 'n andere, al geef ik hem denzelfden naam!

- Op 'n schoone zomernamiddag wandelde Alfried in het bosch. Het licht scheen van den blauwen hemel uit te spatten, en van de groene aarde rees met trage, zachte trillingen een oneindige melancolie. De vogels zongen heel zacht, heel stil, en van tijd tot tijd klonk van uit de verte een weemoedig: ‘koekoek, koekoek!’ van tijd tot tijd.

Alfried voelde in zich dalen de geheimzinnige vrede van het woud dat om hem leefde, waarin iets zweefde dat was als een menschenziel, maar veel stiller en rustiger.

Daar zaten veel vogeltjes in het mos, maar toen hij naderde vlogen zij haastig op in de hooge boomen. Dat deed hem pijn; zijn de menschen dan zoo slecht dat de vogeltjes ze vreezen? Maar de bloempjes, o, die zagen hem verwonderd aan, maar bleven toch heel rustig. Alfried bleef ze lang bewonderen, en hij luisterde naar de vreemde dingen die zij hem vertelden. Want de bloempjes spreken met de menschen die een goed en gevoelig hart hebben, en ze niet aanraken; een menschenhand is zoo ruw, en kwetst zoo licht.!

- ‘Ik wou wel 'n zonnestraal zijn, dacht Alfried; dan kon ik ze streelen en tot in hun hart glijden om daar hun geheimzinnige, geurige bloemengedachten te lezen.’

Hij dacht dat niemand hem hoorde, maar het windje had hem verstaan, en zei het aan de bloempjes; die schudden even het hoofdje: ‘dat kan toch niet, menschenkind!’

Hij dwaalde nog op den rand van 't woud, en reeds was de zon heengetogen in haren langen purperen mantel. Zeer zacht en heimelijk kwam de schemering uit het Oosten aanglijden en sloot het licht de oogen toe. In de laatste weifelende klaarte stonden de boomen in lange grijze rijen, wegsmeltend in de nevelige verte, stil en rustig, als menschen, die denken - En langzaam daalde de nacht en omarmde ze met blauwen weemoed en zwijgende teederheid. Want de nacht heeft de aarde lief, maar er weegt noodlot op die liefde. - Van hoog uit den hemel schouwden de sterretjes, eerst twee, drie, dan honderden millioenen, zilverblank en vroom-droomerig als maagdenoogen vóor het outaar. En ver in het veld blonken ook kleine lichtjes, de sterren der aarde; maar die waren angstiger, rooder, daarin blonk droefheid, en passie -

Alfried schouwde ze droomend aan, en hij voelde pijnlijk het noodlot dat weegt op alle dingen der aarde. -

Opeens verlichtte een heldere glans het bosch, en een naakte, marmerblanke vrouw naderde langzaam, omgeven van een lichtkrans. Zij was zeer bleek en schoon, en haar oogen spraken van diepe treurnis. In de rechte hand hield zij een verslenste bloem.

Alfried was niet eens verbaasd. Hij had zoo vaak gewenscht een fee te zien, en hij voelde in zijn hart een groote vreugd ontwaken -

‘Wie zijt ge?’ vroeg hij.

De vrouw boog het hoofd, en antwoordde niet.

‘Zijt gij een fee, en houdt gij van de menschen?’

Zij hief het hoofd op, en hij zag dikke tranen over haar bleeke wangen glijden.

[p. 97]

Niets is treuriger dan een vrouw te zien weenen. Alfried was diep getroffen. En daar zijn hart zacht was als een kinderhart, deed hij gelijk de kinderen; hij nam het hoofd der onbekende in zijn handen, en kuste haar op het voorhoofd -

Zij sloot de oogen. ‘Gij zijt goed’ murmelde zij - Toen zag zij hem aan.

- Vloeide dat zachte licht uit haar oogen in Alfrieds ziel, of was het de lichtkrans om haar heen die heller blonk? -

‘Ik mocht u niet antwoorden, sprak zij. God had me verboden te spreken, tot een kind der aarde mij kuste op het voorhoofd, niet uit liefde, maar omdat ik treurig ben en schoon.’

Alfried hoorde haar verrukt aan. Die stem was zoo zacht en zoo lief, het was alsof hij een vogeltje hoorde zingen, een vogeltje dat hij verstond -

‘Zeg mij uw naam, sprak hij. Gij zijt zeker een bloemenfee?’

- ‘Een bloemenfee? Neen, ik ben een zonnefee, en God heeft mij naar de aarde verbannen omdat ik een bloem verbrand had.’

- ‘Och, dat was wel wreed van u, zei Alfried; gij, die me zoo goed en zacht schijnt, hoe kondt ge...

- ‘Ik heb het zoo bitter geboet, antwoordde de kleine fee zuchtend. Ik dwaal reeds sedert jaren in dit zwarte bosch, ver van het licht, en ik ween; en iedere traan die op een bloem valt doet ze nog duizendmaal schooner worden. Maar weende ik mijne oogen blind, al mijn tranen konden nog het leven niet weergeven aan deze bloem.’

De fee zweeg, en weende stil.

Alfried bleef ze lang aanstaren. Zij scheen hem goddelijk schoon en rein, en hij voelde in zijn hart een groote liefde ontstaan voor de ongelukkige, kleine bannelinge.

‘Hoe heet gij?’ vroeg hij eindelijk, want dat lange stilzwijgen werd drukkend, en hij wist niets anders te zeggen.

- ‘Hoe ik heet? Ik heb geen naam...’

Hij vatte hare hand. ‘Welnu, kleine fee, laat mij u Ellen noemen. Dat is de naam van 'n meisje dat ik hartstochtelijk heb liefgehad. Mij dunkt als ik u zoo noem, dat iets van uw goedheid en uw reinheid op haar zal overstralen.’

- ‘Gij bemint ze nog’, sprak zij angstig.

- ‘Neen, neen, maar het is troostend te weten dat degenen, die men bemind heeft, gelukkig zijn’ -

- ‘En degenen die men bemint?’ vroeg de fee, en hare stem klonk zoo diep en zoo vreemd.

Alfried zweeg, en ontstelde.

- ‘Kijk mij in de oogen,’ sprak zij - Een sterke blos kleurde haar wangen, want zij zag dat hij haar liefhad. En plots omringde hen een heerlijke geur, want de bloem der fee had zich geopend, frisch en bloeiend.

‘Luister, sprak zij snel. Gij kent mijn verleden. Slechts een kind der aarde kan mij redden door zijn liefde. Maar hij die me liefheeft, zal opzweven met mij naar de zon, en zelf zonnestraal worden - Zeg, hebt gij me lief?’

- ‘Ha,’ zuchtte Alfried - Hij nam haar in zijn armen en drukte haar eenen langen kus op den mond. Een verblindende glans omstraalde hen; en door den blauwen nacht vlogen de beide gelieven in hun lichtende zielsversmelting als een heerlijke ster naar het groote licht, naar de Zon.

En nu, vaarwel, Ellen, want ik bemin de kleine Zonnefee -

Karel Reychler.