De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 11

[p. 93]

‘Lied’

Van over bergen en dalen,
uit landen, vol zonneschijn,
kwamen de zangers gewandeld
in kleêren van felp en satijn.

D' oudste droeg er een vedel; -
hij stapte aan 't hoofd van de stoet.
Twee volgden, met fluit en schalmeie,
en elk had een pluim op de hoed.

Toen kwamen twee hoofse jonkvrouwen
in gewaden van goudpassement;
in haar tedere, rozige vingren
droegen z' een perkament.

En op iedere weg, waar ze gingen,
waaide er bedwelmende geur:
de vogels begonnen te zingen,
de weiden kwamen in fleur.

Nauwliks had d' eerste geopend
haar lachende rozemond,
of zie! als betoverd ontloken
knoppen alom in het rond.

En door heesters, hagen en bomen
trilde er een liefdezucht
of de Lente in het land was gekomen
en jubelde, hoog door de lucht.

De fijfelaars gingen zitten
al op een stenen bank;
de jonkvrouwen traden naar voren:
toen begon er het spel en gezang.

Wat klingeld' en klangelde 't wonder,
wat joedelde, doedelde 't zoet!
Wat was dat een orgelen, gorglen,
een juublende klankenvloed!

Als een peerlende, spranklende bron-straal
fonteinde 't geweldig omhoog:
in elk druppeltje verfde de zonne
een schitrende regenboog;

en dan sneeuwde het louter sterren
uit de hemel op aarde neer...
Toen hijgde en luisterde alles,
de vogels zelfs zongen niet meer...

Want dit was het grote wonder,
alles verdampte, vervloog,
de zangers, de zee en de hemel,
't vervormde, 't verkleurde vóor 't oog,

en de klanken ontloken tot bloemen,
de vormen tot louter gezang: -
woorden, beelden, tonen,
't smolt al in éen samenzang!

Pauw II.