De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 8

[p. 150]

Voorbij

O niets te hooren bij nacht of dag
als dat somber refrein

van mijn weegeklag:

‘Voorbij, voorbij!’

Wat klaag ik, en vraag, in wake als in droom,
bloesem en bloem van mijn levensboom

bij wintertij....

Bloesem van schoonheid en bloemen van zang,
opblankend uit heil'gen

gedachtendrang:

de kelken rijk,

- ál zangen van licht! - in hun zoetheid het zaad,
dat in komende tijden bloeien gaat

onsterfelijk!

Voorbij ging Lente. Met lichten tred
noch met lachend gebaar.

Zij stond voor mijn bed,

d'oogen droef-zwaar,

en koelde mijn voorhoofd, dat gloeide in pijn....
En ik wilde zoo graag toch krachtig zijn,

tot daden klaar!

Voorbij ging Zomer in loomen gang.
- O, mijn bloesemgetij,

nu voorbij al zoo lang,

voorbij, voorbij! -

Was Zomer ooit rijk, waar Lente was arm?
'k Verkreunde mijn Zomer in ziekte's arm,

Smart was om mij!

Nachtwolken komen, en gaan niet meer.
Zij dekken zonhemel

al meer en al meer.

Mijn zon, mijn zon,

sprei uit uw goudvleuglen, en stijg, en vaag
die wolken weg! Zij dreigen zoo laag

of nacht verwon.

Mijn zon ging slapen, de vleuglen zwaar....
Héél ver weg is mijn zon,

luchts goude' adelaar.

Voorbij, voorbij

is mijn leven zwak, maar verlangen naar kracht,
naar bloemen-lichtspreiend der menschheid gebracht,

stierf niet in mij!

Nu is het Herfst, en Winter genaakt.
O, mijn levensboom dor,

die mijn herfstdag maakt

zóó droef voor mij,

ik leun aan uw stam, den holle, mijn wang,
gij zult niet meer bloeien.... ik wacht al zoo lang....

Voorbij, voorbij!

Marie Boddaert.