De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 8



[pagina 33]
Vier gedichten van Augusta Peaux augusta peaux
Een verbena Een bloem bloeit aan de wegen, bleek in een zon van jaren her, bleekrood; háár laaft de regen die viel in een zomer, al ver. Spokende zomergnomen mengen den beker en breken het brood; haar drenken verre droomen, zij bloeit zoo bleek, zoo rood.
Van 't veld Van 't oogstveld knikken de korenroos, de hoogrankende akkerwinde; een droom van zonne, schaduwloos, hangt boven de bloeiende linde. Warm kust mij de zonne, schaduwloos, en koel de bloeiende linde; ik wisch in 't zand, gedachteloos, den voetstap, dien ik niet vinde. Nu, ben ik blij of ben ik boos om zon en bloeme en linde? Och, niemand rijmt gansch straffeleos van zonne, van roze en van winde.
Lenterijm Nu streept er in stad, op de grachten, groen tintje de boomenrei... Wat is het: een droom, een gedachte of een groet van de komende Mei? Dat is haar langzaam ontwaken in zoelte en zonnegloed! - Langs hooge muren en daken gaan droom en gedachte en groet.
Energie 'k Sloeg met lichte hand stuk de vaas van tranen en in de graven verbrandde ik den dood; ik ging aan het hoofd van de karavanen.... O, alle tranen ik zal ze wiegen in mijn harte tot blanke rust! In de woestenij droegen sterke kemelen, op een wenk van mij, der dagen brood onder den vuurgloed van koperen hemelen. O, zielen van licht, ik zal ze dragen, een vreemde sage, in 't hemelrijk!