De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Binnenhuizen

I. - De twee strijksters

In de zoele donkerheid der zomernacht staan de ramen wijd open, uitdampend een wazige goudlijn door de zware bladergeheimenissen van heesters en boomen. En in de kamer een blij bewegend leven van twee jonge meisjes, strijkend aan twee lange witte tafels, te midden van een mollige walmende kleurenweelde van linnen en kleeren. Overal rond hangt het te drogen op touwen en rekjes: crême-gele gordijnen zijn het, vlaggend in wijde golvende plooien; ziekelijk bleekblauwe en hoogblauwe pofferige blousen, uithangend met weeke rondingen van armen en busten; witte boezelaars met kleurslingerend lijnwerk doorweven, en teeder-roze jurkjes en mollige roze japonnen met bogenden sleep en donkere japonnen van warm rood, gloeiend tusschen witte hemden met droomzacht kantwerk omlijst, zuiverwit lichtend in slanke lengte tusschen het rood en het blauw en het geel. In rijke wanorde hangt het in lijnen tegen de zoldering en op rekjes hoog en laag langs de wanden, drogend en walmend in de heete zware lucht. En midden aan de zoldering, half verborgen in het neerhangende bont, gloeit een groote lamp, doorschijnend met mooie tinten de fijne wasemende kleuren.

Vol warme levensblijheid loopen de twee meisjes langs de witte tafels: de eene, blond met roze armen, roze handen, den slanken hals verdwijnend met mooie golflijn in de lichtroode blouse; de andere, een witte, het zwarte haar krullend om het bleeke gezicht en de fijne doorschijnende oortjes, blank en klein de handen, de matte armen rond uitkomend uit de dikke plooien der witte jurk. Met vlugge beweging van de mooie armen, zwieren ze rond met huppelende pasjes tusschen het bonte door-elkander, lichtjes gooien ze, slingeren ze de groote vlaggende stoffen van gordijnen en japonnen, met fijne vingeren ordenen ze het wolkige tulle. Terwijl klinkt het schalksche gebabbel in een zangerig spel van lachende klankjes en gluren de natte lichtende oogen heen en weer, als plaagden ze elkander over teedere dingen.

Buiten in de stilte vallen de druppels met kletsend geluid, met trillend geglim van paarlen, die opvangen het straalgoud der lamp.

II. - De twee oudjes

Een hooge witte kamer, kaal, bijna zonder meubelen. Een blauwig wit tulle-gordijn voor het hooge raam, aan den kalen kalkwand geplakt een wazig bleeke blauwe plaat der Madonna, wegbleekend in het wit. Tegen den anderen muur een vogelkooitje met twee lichtgele kanaries, wippend hun lichte staartjes, uitrekkend hun fijne halsjes. Geen zon, maar een geweldig wit daglicht valt er door de tulle-gordijnen, die er blauw van zien, zooals sneeuw in de schaduw. En overal rond in de kamer is de helderheid van het zuivere licht en niets ontstemt er de vreedzame witheid. Daar zitten ze zwijgend, man en vrouw, op twee stoelen aan weerszijden van het

[p. 14]

vuur. De man sufferig, met waggelig hoofd: de dorre handen roerloos op zijn knieën, zit hij starend met onverschillige oogen, die vaalgrijs geworden zijn en wezenloos mat onder de kroezige brouwen. Verschoten is de roode huidskleur tot leelijk grauw, de kaken staan breed in de groote rimpelige wangen en wars ligt het witte haar over zijn voorhoofd. Uit een wit mutsje springt vóór het kleine besjesgelaat der vrouw. Voorovergebogen zit ze, een klein mager ding, de lange dunne armen houterig krom, de handen bewegend op en neer als uit oude gewoonte om iets te doen, ze weet niet wat. Doorschijnend blauw doorlijnen de aderen de bleeke slapen, weg gaan ze in het fletsche haar, dat neerhangt uit het mutsje. Maar nog rusteloos dwalen de kleine grijze oogjes door het klare vertrek, als zoekende de dingen uit vroeger dagen. Zoo zitten ze daar zwijgend in de witte rust, ze hebben elkaar niets meer te zeggen. Uitgebloeid is het leven, heen is de kracht en de warmte, voorbij de kleuren en geuren van het leven. Geen roode tinteling van verlangen komt er nog op hun wangen, geen glans van emotie in hun uitgebleekte oogen. Niets is er meer dan de stilte des ouderdoms in hun witte omgeving, waar geen kleuren hun oogen storen, geen geluiden binnendringen in hun ooren, dan enkel de kleine tikgeluidjes der huppelende vogelen, die niet meer zingen, den zang hebben vergeten in die stille eenzaamheid van wit.

Emile Erens.