De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 7

[p. 94]

Een tuiltje vergeet-mij-niet

1.

Mijn broertje dacht om niets dan 't zeil,

En of de boot wel snel

De golven spleet en achterliet: -

De boot liep wonder wel.

Wij zaten samen aan het roer

In stil bewegingspel,

En drukten zacht elkaar de hand: -

De boot liep veel te snel.

Wij zagen 't blauwe water nauw,

Elkanders oogen wel -

Als hij nu eens naar achter keek

En zag dat oogenspel!

Maar broertje dacht om 't bootje alleen;

Het liep hem nooit te snel -

Ik kuste stillekens haar wang -

't Was óns zoo wonder wel.

1889.

2.

Wij dwaalden door de weiden

En hadden elkander zoo lief:

De leeuwerik zong van ons beiden,

Terwijl hij ten hemel zich hief.

En schuchter keek het maadliefje

Naar zulk eene liefde omhoog;

Het bloosde of het nimmer gekende

Geluk ook zijn hartje bewoog.

Zoo blikten tal van maadliefjes

Ons aan uit het groene gras,

En tal van leeuwriken zongen,

Alsof het een englenkoor was.

Wij hoorden 't en wandelden verder:

Als 't bloemeken bloosde onze wang;

Als leeuwriken zongen twee harten

Daarbinnen hun liefdezang.

1889.

3.

'k Weet ergens een plekje, voor andren gewoon,

Dat slechts voor ons beiden vol geuren,

Vol suizende zangen, een tooverland is,

Zich badend in wazige kleuren.

In 't riet ruischt het windje zijn liedjes ons voor;

De rietmusch kent ze alle van buiten;

De koekoek roept luid, en de leeuwrik in 't blauw

Kan schier zijn gelukslied niet uiten.

Het kabblend blauw meertje klotst onder de boot,

Zingt liedjes van heel oude tijden;

Wij worden om 't vroolijkst door allen begroet,

Wanneer wij daar aan komen glijden.

Het jubelt en ritselt er alles dooreen

Met kweelen en klotsen en klateren -

Maar wij zitten stil met de handen ineen

En mijmren te midden der wateren.

1890.

4.

Des Zomers, als wij zeilen

Langs 't schuimend blauwe meer,

Dan wuiven aan den oever

De wilgen heen en weer.

Dan kleuren kruid en bloemen

De weide als een tapijt,

De leeuweriken zingen

En alles is verblijd.

De golfjes bruisen, spatten

Tegen den boeg van 't jacht,

Wij trekken aan de touwen:

Wie nat mocht worden, lacht!

Maar wie daarbij in 't hart heeft

Een liefje, blond en trouw:

Ik wou wel, dat ik iemand wist,

Die blijder lachen zou!

1894.

5.

In 't hoog omheinde tuintje

Bruist groen en bloem naar 't licht.

De gonzelende bijen

Soemen hun lentedicht.

De haan kraait luid van verre;

De musschen suizlen voort;

't Is of men in de blaadren

Het jonge leven hoort

En, malsch als 't Junizonnetje,

Straalt warmte van omhoog;

Omhoog naar 't schuim der wolken

Lokt leeuwrikslied het oog.

Een knaapje voelt die warmte

Rondom zich, waar hij ligt

In 't hoog gekapte wagentje,

En knijpt zijn oogjes dicht.

Hij hoort de wereld jubelen,

Nu alles weer herleeft,

En glimlacht, als hij zalig

Het droomenland in zweeft.

Die glimlach geldt de wereld niet

Met al haar groei en gloed!

Van moeders oogen soezelt hij:

Hùn geldt zijn laatste groet.

J.B. Schepers.

1894.

[p. 95]