De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 7

Uit het land van Luther.

Het schilderachtige, zoo ijverige, zeer orthodoxe Wupperthal.

Een klein stadje, verloren tusschen de grootere centrums, buiten de Rijnprovincie weinig gekend.

Gelijk in heel Duitschland drie geloofsbelijdenissen tegenover elkander, doch de Joden en de Roomschkatholieken in zóó kleine minderheid, dat zij geen eigen tempel bezitten.

De evangelische Kerk boven op eenen heuvel en, om naar de bebouwde vallei te gaan, naar de marktplaats, diep, diep beneden, een steile arduinen trap, met langs weerskanten eene ijzeren leuning.

Eene oude, oude burgersfamilie, eens de rijkste der streek, nu nog betrekkelijk welstellend, doch na vele wederwaardigheden te recht gekomen in eene kleine huurwoning boven eenen bakkerswinkel.

Tot ingang een eng portaal, droef verlicht door een raam, dat op eenen donkeren binnenkoer ziet en vol oude schilderijen: portretten van vrouwen en mannen: de over-overgrootmoeders en de grootvaders tot in den vierden graad. Onder hen: drie magistraten-burgemeesters van het steegje, lang geleden, in den goeden tijd der staartpruiken.

De eigenlijke woning: twee of drie kamers met uitzicht op de markt en overvol van echt oude zaken: meubels, glanzend en zwart, niet allen uit dezelfde periode, maar toch zoo fraai elk in zijnen aard; antieke porceleinserviezen, misschien reeds sedert een heel menschenleven niet meer volledig, maar zóó fijn......

Tusschen twee ramen: eene pleisteren reproductie van Thorwaldsen's ‘Zegenende Christus’ - van heel het huisraad het eenige moderne stuk.

En alles sinds jaren zóó, op dezelfde plaats, levend het onbeweeglijk droomleven der vrouwen, die huizen.

Zij zijn nog twee gezusters. De eene ongehuwd, de andere weduwe. Het eenig kind dezer laatste sedert twintig jaren gehuwd in Elberfeld en - kinderloos.

Ach, zij zijn allen niet wijd meer van het graf!

En wanneer de laatste op hare beurt de oogen zal luiken, wanneer de steenkapper op haar marmer het gemoedelijke,

[p. 76]

vertrouwensvolle ‘heimgegangen’ zal beitelen, zal het geslacht uitgestorven zijn.

En eer tien jaar zullen voorbij wezen, zal niemand zich de beteekenis herinneren van den naam, die met haar stierf, tenzij misschien hier of daar een grijze ‘pastor’, ervaren in de kerkgeschiedenis van zijn land, hier of daar een geleerde, opmerkzaam op de honderd wijzen, waarop de geloofsdrang zich uit in onze negentiende eeuw.

Want eens, vijftig, zestig, tachtig jaar geleden, was die naam in den mond van vele vromen.

Wie legt er zulke verschijnselen uit?

Was het door het gedurig lezen in den ouden bijbel? Was het door het aanhoudend staren naar de kerk, op haren heuvel, dáár, boven al de huizen, of hoe kwam het, dat de goede lieden van het stadje op gewissen dag tot de overtuiging kwamen, dat een nieuwe Zaligmaker onder hen ging geboren worden?

Op welke teksten van de Schrift steunden zij? Wie het eerst sprak er van het Wonder? Wie maakte propaganda? Ik weet het niet, maar op zeker oogenblik was het een feit, zoo dachten zij, een niet te betwisten feit, dat de Messias ten tweeden male ging Vleesch worden, dat Hij het licht zou zien binnen de muren van R. en dat N...., verwante dezer twee vrouwen, zijne moeder zou zijn.

Zij was voor de eerste maal zwanger.

Men wachtte, bang en blij.

Eene secte vormde zich, vrij talrijk, en niet één profeet had ooit meer fanatieke vereerders dan de toekomende moeder van den Verwachte.

Toen gebeurde het, dat zij het leven gaf aan een meisje.

Jaren gingen voorbij.

Het kleine getal dergenen, die zich in den beginne niet lieten afschrikken door de kunne van den nieuwen Messias, smolt op niet. De eene na de andere keerde terug in den schoot der orthodox-evangelische kerk.

De familie van het Wonderkind ging ten onder.

Nu blijven er nog deze twee vrouwen en de gehuwde, kinderlooze dochter in Elberfeld.

Of zij nog hechten aan de overlevering? Of zij somtijds terugdenken aan de dagen van vroeger, toen de bewoners van R. in hunnen godsdienstijver reikhalzend uitzagen naar de spruit van hunnen stam, die goddelijk moest wezen?

Wie zal het zeggen?

Hannah.