De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 6

[p. 105]

Twee lenteliederen
door
Edw. B. Koster

I.

Ik smacht naar de Lente en haar goud,
Naar de jonge, licht-teere kleuren,
Ik smacht naar het groenende hout,
Naar de heerlijke meidorengeuren.

Hoe heerlijk te liggen in 't mos,
Te staren in 't blauw van den hemel,
Te volgen de blaadjes, die los
Zich wieglen in takkengewemel.

Hoe welven zich bogen van glans
Om mij heen bij der Lente verschijnen,
Hoe hupplen in weeke kadans
Mijn gedachten langs zacht-ronde lijnen!

Mijn hart roept de Lente zoo luid,
En klopt ongeduldig haar tegen....
Hoor! Was dat geen merelgefluit?
Wat klonk daar langs de eenzame wegen?

II.

Ik word verrukt door 't nieuwe lentetij,
Ik weet niet, waar 'k mijn schreden heen zal richten,
Hier lokt een scheemrig kronkelpaadje mij,
Ginds zie ik zon-gedrenkte weiden lichten.

Het rood-bruin mos spreidt mij een mollig bed,
Van verre wenken donkre dennebosschen,
De bramen hebben zich in knop gezet,
En tasten om zich met de doornentrossen.

De huizingen der menschen droomen stil
En dankbaar in der zonne jonge glansen,
Wijl boven 't nauwlijks zichtbaar twijggetril
De muggen rustloos op en neder dansen.

En aan des hemels hoog-gekoepeld blauw
De vederwolken zacht te zamen vloeien,
De kimme ligt in teedren neveldauw
Te sluimren in het heerlijk lentebloeien.

Doetinchem.