De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 6 (1893)

De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 6

(1893)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 28]

Uit ‘Dansstudies’ van Pol de Mont. I Hansworst Loodrecht, in heel dikke lijnen zwijmelt, met hoorbaar zuchten, door de windstille ochtendluchten de sneeuw, over straat en pleinen. Als hadden der engelen handjes hun bedpeluw opgesneden, vlokt en vlokt het beneden, beneden, als gesterrende diamantjes. O! het sneeuwt....! En niet langer bij vlokken! Bij dwarlende, schomlende pakken ziet men het vallen, zakken, loom, zwaar, met grillige schokken.
[pagina 29]
En geen spoor van een voet, en geen stipje, dat die maagdlijke blankte bezoedel, tot op éens, met uitdagend gedoedel, Hansworst en zijn wijf, met een wipje van achter den straathoek springen, - hij, zwaaiend zijn vilt in het ronde, zij, latend haar lokken, de blonde, uitwaaien, als vlammende zwingen. Sneeuw op sneeuw, wit op wit, met satijnen mantel en hoed en sandalen, doch met lippen, rood als koralen, en met knoopen, die liefdappels schijnen, nu houdend elkander omvangen, loslatend dan plots, en als dwazen ombuitelend, roezerazen zij de guitigste dansgezangen.... Uitgelaten, ondanks den Vasten, - want, Assche-Woensdag is 't heden -, wiegewagend met slangige leden, uitproestend als kermisgasten, steken zij bloedroode tongen uit tegen den straatlantaren, of slaan, waar ze een ster nog ontwaren, de ongelooflijkste bokkesprongen... En het bolle gelaat der mane, dikke tronie, vol rossige sproeten, lachelt goedig, als om hen te groeten, van haar mistige hemelbane.
II Derwisjen-zikr In de heilige stad der Moslim, op het zomermiddaguur, om de blauwe minaretten vlamt en sparkelt zonnevuur; in een damp van gouden stofjes, weemlend, scheemrend heen en weer, knielt de Muëzzin, luid biddend, op de gaanderije neer, en - ‘Alláh! Alláh!’ weerklinkt het, loom en klagend uit zijn mond, en - ‘Alláh! Alláh!’ weerklinkt het spoedig al de straten rond. Hoort: ‘Alláh! Alláh!’ Gelijk een zwellend zeetij bruist het voort, voort, langs markten, straten, stegen, voort tot aan de stedepoort.... Dáar, in hun versleten gibbeh,Ga naar voetnoot(1) groen van stof, van mouwen smal, hurken naast hun bedelnappen derwisjen, - een zevental. Onder hunnen hoogen tulband kronklen haren, zilverwit; onder grijze stoppelbrauwen fonklen oogen, zwart als git. Zeeschuim, vlok aan vlok bevroren, golpt hun lange, gele baard; roereloos als gipsen beelden, - roerloos - hurken zij ter aard... Plots, als door een veer bewogen, rijst de donkre schaar omhoog... Naar den tempel buigen allen, naar den tempel vlamt hun oog, en - ‘Alláh! Alláh!’ weerklinkt het, loom en klagend uit hun mond, tot de beide grijsten weder nederhurken op den grond. De kemengeh grijpt nu de eerste, de andre zijn darboeka aan, en de boog strijkt op, strijkt neder, en de kromme vingren slaan. En de boog strijkt op, strijkt neder, kittlend uit de grove snaar wilde akkoorden; - hand en vinger beuken, martlen, dof en zwaar 't ronkend trommelvel; - een woeste dansmuziek tart zin en oor, en - ‘Alláh! Alláh!’ - steeds luider, scherper gilt de beêzang door. En - ‘Alláh! Alláh!’ - op bloote voeten draait nu, om en om, vóor- en achteroverbuigend, hand in hand, de monden stom, 't vreemde vijftal. - 't Oog gesloten, snuivend in hun gelen baard, zwenken zij, onhoorbaar schuivend, rond, in steeds versnelde vaart.
[pagina 30]
Wilder gonst de daraboeka, vlijmend weent en snikt de snaar, en de handen laten los nu, ordloos slingren baard en haar. Op zich zelf als om een spille zwenkt en zwiert nu elk daarheen, de armen in de hoogte, beurtlings op het éen en 't ander been..., en - geruischloos..., gonzend enkel in hun pijen, lang en grof, als reusachtige wespen, 's avonds brommend in den donkren hof, tot zij, met beschuimde lippen, halfdood, loodzwaar op den grond nedersmakken, hijgend, rochlend, doch - 't ‘Alláh!’ nog op den mond.	voetnoot(1) Overjas.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Pol de Mont