De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 6

Een vrouwenbeeld

Zij stapt door de straten met haren gewonen, slenterenden gang; het magere, heuplooze lijf achteloos heen en weer wiegend, verzonken in hare melancholie, achteloos in hare verflenste schoonheid.

Zij stapt, de oogen verloren, door de woelige, bedrijvige straat en niemand bemerkt haar.

Kostbare stoffen en fluweelen draperijen; schitterende steenen en keurige juweelen; nieuwverschenen boeken en fijne platen; verzamelingen photographieën voor de ramen der winkels; logge trams en sierlijke rijtuigen; leurende kramers en groepen wandelaars: het gansche leven der hoofdstraat is in de groote stad.

Zij stapt voort met haren gewonen slentergang, de oogen verloren, in gedachtelooze droomerijen..... en niemand bemerkt haar.

Indien de lieden haar kenden, zouden zij haar aanzien met eene mengeling van bewondering en eerbied, vragende nieuwsgierigheid en medelijden; maar niemand kent haar. Zij kon het vroeger maar niet begrijpen. Nu dat het haar geene ongewone zaak meer kan zijn grijpt het haar nog soms aan als eene beleediging, als een hoon en zij krijgt lust de voorbijgaande lieden aan te vatten, ze te nemen bij hunne schouders, te schudden, tot ze opwaken uit hunne onverschilligheid en hun haren naam toe te roepen, den naam van den grooten man, wiens kleindochter zij is; den

[p. 16]

luisterrijken, gevierden, geëerden naam, die ook de hare is.

Maar geen mensch, die weet van haar bestaan.

Eens was ze jong. En boven hare jonkvrouwelijke illusiën, had zij het zalig bewustzijn iets te zijn, iets meer dan de andere door hare geboorte.

Jaren waren gevloden. De ontgoocheling was gekomen en met haar de verbittering.

Arme, oude jufvrouw, die haar bestaan in moeite en kommer voortsleept. Gevallen grootheid; verbrijzelde hoogmoed; laatste uitdrukking van een uitgeput geslacht, maar dat in eenen zijner leden eens gloorde en glansde boven allen! De beroemde man in zijne onbeduidende afstammelinge.

Om haar bloeiend leven, werken en denken, jeugd en schoonheid.....

Soms flikkert in haar op de herinnering aan lang vervlogen dagen van eer; onbepaalde reminiscencen van toen zij nog niet was; vague opdoemend uit het verleden: groote vizioenen en grootsche plannen. Soms herleeft in haar brein een sprankel van het intense geestes- en gemoedsleven, waarvan zij eens een deel was; goddelijke vlam van gevoel en vernuft, die nog eens opflakkert, eer zij sterft.

Doch meest in haar: grijze, eentonige, gedachtelooze bitterheid, als assche, die het vuur heeft uitgedoofd; de assche der vergetelheid, die zich om haar heeft opgehoopt, waaronder zij ligt begraven.

En dan is zij wel eens blijde, dat niemand haar kent, als zij door de straten slentert in hare verflenste schoonheid, in hare achtelooze, treurige, droomerige eenzaamheid.

Hannah.