De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 5

[p. 68]

Rust

O stilte, in u wil ik slapen gaan!
Uw kleed fluweelig kom om mij slaan,
Omwikkel mij met uw teederheid...!
Ik voel haar over mij uitgespreid...:
Rôo droomen komen heel zachtkens aan.
Uit het koude leven ben ik heengegaan!

Zij hebben eerbiedig me neergeleid. -
Nu lig ik in zoetlieve eenzaamheid.
Geen stemgezwatel verstoort mijn droom;
Niet langer loop ik door 't leven loom;
Mijn hoofd zal niet wieglen van moedigheid:
Alle levenslast heb ik afgeleid!

Nu kom niet schreien

Om mijn verscheien!

Waartoe zoudt gij klagen,

Dat striemende slagen

Geen wonden meer slaan

In mijn ziel, die was zwaar en diepdroef belâan?

O kom niet getreden

Met wanklende schreden

Naar mijn doodebaar!

Hoor! uw smartgebaar

Zou alleen verstoren

mijn zoete rust,

Daar de Dood verkoren

mij heeft ingesust.

O laat niet stijgen

Uw krijten! Zwijgen, bleek-zwijgen
Alleen voegt er om mijn doodebaar
Daar ik lig te rusten van het leven zwaar!

Stil...! Helblauw rinkinken

Zilverklokjes luid...

Wijk van mij... Ik zie blinken
Het wit kleed van mijn bruid!

Met haar handen slank

Is zij ze gaan plukken, bleeke bloemen blank!

Nu legt zij ze neder

Zacht op mijn borst

En fluistert teeder:

‘O kom tot mij weder

Mijn lief! mijn Vorst!’ -

Dan ga ik stijgen uit

Tot mijn mooibleeke bruid...

Allen, allen aanschouwen het wonder!

Zwijgend zij wijken gaan,

Daar ik kom gestaan

Goudstralend voor Háar, die mij lief heeft gedaan:

Zachtkens zien zij slaan

Mijn arm om Haar henen, die voelt droefbelaân,

En ik neem haar mee onder

De blanke wade van de blije Rust. -

Nu heeft die mijn Lief ook in slaap gekust.

Bergh de Leeuw.

31 Dec. 1891.