Te vergeten
is hel werk der menschen. Eilaas, de bodem van elk menschelijk hart is bedekt met stof en assche. Onze ziel is een kerkhof, geheel gevuld met graven en zerken; zij is een veld waarop de nieuwe bloemen wortelen uit de doode bloemen. De vergetelheid is eene weldaad des Heeren, want als de mensch, te midden van al wat er om hem heen verandert en voorbijgaat, de gave van te vergeten niet had ontvangen, dan zou hij de ongelukkigste zijn van alle wezens; het leven zou voor hem niets meer zijn dan eene aaneenschakeling van smart; zijn oog zou eene onuitputtelijke bron worden van smartelijke tranen.
Claude Tillier.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd