De Vlaamsche School. Jaargang 29

Oostersche poëzie.
I.
Afgeschafte hongersnood.

In Perzenland kwam hongersnood
En knaagde weide en akker bloot.
Hij kwam tot in de rijkste steden
En trots de vurigste gebeden
Stierf 't arme volk den hongerdood.

De vorst - het was geen van die laffen,
Die enkel armen, zwakken straffen -
Het was een man, een vriend van God -
De vorst gaf seffens het gebod,
Den hongersnood gansch af te schaffen.

Hij schreef - bewonder zijn verstand!
Een' brief naar elke stad van 't land,
Verbiedend, dat nog een' der rijken
Van honger iemand laat bezwijken,
Hun leven bleef er voor verpand.

‘Vergaat een arme in uwe muren
Van honger, 'k neem een' zijner buren,
Den rijksten, werp hem in 't gevang,
Houd ongenadig hem zoolang
Als dorst en vasten daar kan duren!’

Verdwenen was de hongersnood:
Als broeders deelde men het brood;
Er was geen vrek meer, geen beroover,
Geen schrok: de harten liepen over
Van liefde voor den rampgenoot!

J.A. van Droogenbroeck.

Brussel 1883.