De Vlaamsche School. Jaargang 27

Op het kerkhof.

Wanneer ik, op reis en in vreemde gewesten,
Bevrijd van den kommer dien handel mij baart,
Bij 't vallen des avonds verstrooiing wil zoeken
Omdat het gemis van den huislijken haard
Mij 't harte beklemt en den geest mij benevelt,
Gebeurt het wel eens dat 'k buiten dan vlucht;
En 't wandelen stakend op 't veld van de dooden,
Daar tusschen de graven mij neerzet en zucht.
*

Wie zou er niet zuchten bij 't zien van die tomben,
Beladen met kronen, nu dor en vergaan,
Die zeggen: ‘Hier bracht men een groote der aarde!
Met eer en met glorie beplant was de baan
Zijns levens. - Vereerd tot den dood, thans vergeten
Van allen! - Niet een heeft de kronen ververscht;
Niet eene kwam ooit nog een bloempje hier planten;
Geen oog heeft een traan op de grafstee geperst.’
*

En als ik daarnevens dat nederig kruisje,
Dat parkje met kruiden en bloemen aanschouw,
En 't banksken waarop ik het spoor van de knieën
Geprent zie van hen, die gedompeld in rouw
Een dierbaren doode daar komen herdenken,
Dan zeg ik: ‘O bloemen die weeldrig groeit;
Met tranen begoten, met liefde gekoesterd,
Geen wonder dat gij zoo bekoorlijk hier bloeit.’
*

Maar tranen ontspringen mijn oog als ik verder
Een plaatsken zie rijzen wiens hobblige grond
Een graf doet erkennen; 't is 't eenige teeken
Dat zegt, dat ook iemand zijn rustoord daar vond.
Geen kruisje! geen bloempjes! O arme verlaatne!
Gij hebt dan geen magen geen vrienden op aard?
Of denken die soms, omdat 't lichaam van stof is,
Dat niets blijft bestaan, hunner liefde nog waard?
*

Een huivrige rilling doorloopt mij de leden.
Als 'k denk hoe de spade, maar weinig geleên
Eens anders gebeendren daaruit heeft geslingerd
En de uwe weldra ook zal werpen dooreen....
Ach! mocht op mijn graf eens een nederig kruisje
Geplant staan ten baak voor mijn gade en mijn kroost!
Want vuriger klimmen bij 't kruis de gebeden
Voor laafnis der ziel, en voor eigenen troost.

Alex. Stoops.

2 November 1881.