De Vlaamsche School. Jaargang 26

Broosheid van des menschen leven.

Des menschen leven ras vergaet,
Hoe schoon het oock verheven staet,

Gelyck een roos te proncken:

Vol goud en zy, vol hoovaerdy,

En in de weelde droncken.

Maer als men op de boosheid let,

Voorwaer het is te nauw beset,

Men gaet op gladde paden,

Het is een bloem vol losse roem

In mogentheydt en daden.

't Zy koning, burger, vorst of boer,

't Is al van eene stof en voer,

Een schaduw is haer leven:

De goude staf en 't boere kaf

Word even haest verdreven.

't Is als een glas dat heerlyck schynt,

Dat stracx verbreekt wanneer men 't rynt,

't Is woelery en slaven:

Een droom die vliedt, een spoel die schiet,

Is al haer besigh draven.

Het schynt wel schoon maer 't isset niet,
Het schynt vol vreughd, maer 't is verdriet,

't Is lach, ghemenght met suchten;

Het schynt wel langh: maer 't is zeer kranck,

Vol hopen en vol duchten.

Gewis wie daer te vast op steunt,
Heeft op te krancke riet gheleunt,

Dat hem sal haest begheven.

Daer leit de heer, met staet en eer;

Uyt isset met syn leven.

Persz.

(xvii^e eeuw.)