De Vlaamsche School. Jaargang 25

De vos en de raaf.

De raaf eens op een boom gezeten,
Had in haar bek een kaas gelaân;
De vos kwam 't op den reuk te weten
En sprak haar in dier voegen aan:
‘He, goeden dag, mevrouw de raaf,
Wat zijt ge mooi, wat pronkt ge braaf!
Ja, zonder liegen, als uwe taal
Zoo schoon is als uw vedrenpraal,
Zijt ge de phenix der bewoners van het oord.’
De raaf, door Reinaarts vleierij bekoord,
Wil hare stemme monsteren terstond;
Zij opent haren bek, - de kaas valt op den grond.
Daar grijpt de vos hem aan en zeit:
‘Mijn schoone meid,
Leer dat elke vleier leeft
Bij wien gehoor hem geeft!’
Dit lesje, kort en klaar,
Geldt wel een kaas, voorwaar,
De raaf, vol schaamte en ook vol rouw,
Zwoer, doch te laat, dat men haar niet meer foppen zou.

D^r. de Bie.