De Vlaamsche School. Jaargang 24

Oostersche poëzie.

II. De kluizenaar en de hond.

Op eenen berg verbleef een kluizenaar
Dien elken dag een brood, hij wist niet hoe,
Geregeld toekwam, en hij stilde er mee
Tevreden zijnen honger. Zeekren dag
Verscheen geen brood; hij waakte gansch den nacht
Vol honger wachtend; als de morgen kwam
Vergrootte nog zijn honger. Toen verliet
Hij zijne kluis en ging beneden, naar
Een dorp, dat aan den voet des berges lag.
Daar vroeg hij brood, al kloppend aan de deur
Van 't eerste huis dat hij er zag. Men gaf
In plaats van één brood hem er drie. Hij nam
Ze blijde mee en ging naar zijnen berg.
Doch zie! de hond des huizes kwam met luid
Geblaf hem achterna, gereed om hem
Te bijten; onze vrome man, vol schrik
En angst, werpt ijlings hem een brood, om zóó
Het kwade beest te stillen. Daar verslindt
De hond het voorgeworpene en vangt weer
Zijn dul geraas aan, sterker nog in kracht.
De kluizenaar geeft hem het tweede brood:
Hij slokt het op en vaart op nieuw hem toe.
De man laat nu het derde vallen, dat
Alweer verdwijnt in 's honden grage muil,
Terwijl de vrome vlucht zoo snel hij kan
Den berg op. Hij is halverwege niet
Of zijn vervolger snapt hem bij den rok.
- Hij keert zich om en spreekt nu tot den hond:
‘Gij, onbeschaamde! ik kreeg drie brooden slechts
Ik gaf ze u alle drie, - wát wilt gij meer?’
- Maar God ontsloot den mond van 't stomme dier;
Het sprak: ‘Wie is hier de onbeschaamde? Zijt
Gij zelf het niet? - Aan mijnes meesters deur
Ben ik een trouwe wacht sinds jaren lang
En dikwijls lijd ik honger, eenen, twee,
Drie dagen; nooit kwam me in den zin, den post,
Die mij was toevertrouwd, te ontwijken, om
Gaan brood te vragen aan een' vreemde deur;
Doch gij, - ontbreekt u 't eten éénen dag,
Loopt weg van uwes heeren drempel, laat
De wacht van Gods dienst op den berg - en komt
Omlaag, en twist om voedsel met een' hond!’

Ferguut.

Brussel.