De Vlaamsche School. Jaargang 22

Schijn bedriegt.

Toen 'k onlangs buiten wandlen ging,
Nadat reeds de avondschemering

Den dag beroofd had van zijn luister;

Ontwaarde ik bij een boerenhut,
Beneden aan een houten schut,

Iets glinstren in het duister.

Een schat, zoo dacht ik, en ik snel
Ter plaats, van waar die glans zoo hel,

Zoo schoon mij schijnt in de oogen;

Ik naakte en zag: het glanste als goud,
Maar ach, het was vermolsemd hout;

En ik, ik was bedrogen.

Maar hoe, mijn lezer, hoe! gij lacht
Om dit mijn zonderling gedacht!
En zie, wat gij soms koopt voor goud
Is minder dan vermolsemd hout.

Antwerpen.
Pieter Vierhout.