De Vlaamsche School. Jaargang 22

Eerste reis.

Het uur van scheiden had geslagen,
Hij zee vaarwel aan land en magen.
Zij bleven weenend, snikkend staan;
Hij zeilde naar den Oceaan.

Er werd gezucht, van hem gesproken.
Het heil der oudren was gebroken,
Hun harte vol en leeg hun woon,
Waar alles sprak van hunnen zoon.

Hij zwalpte tusschen lucht en water,
Vol hoop, in bangen nood, toch later
Zijn oudren hulp en troost te biên,
Voor goed zijn Vlaandren weer te zien.

Den jongen werd het niet gegeven
Die zonnedagen te beleven:
Het stormde: een golfslag nam hem mee;
Hij vond zijn dood, zijn graf in zee.

Edm. Van Herendael.