De Vlaamsche School. Jaargang 21

De Dichter.

De nacht is stil: de mane glanst,
Heur straal op 't wieglend golfje danst

En dartelt.

En 't golfje lieflijk vloeiend zingt,
En murmlend zoet zijn lied weêrklinkt

In 't stille.

Hoe schoon de Nachtvorstinne glanst!
Met zilvren schijn den top omkranst

Der bergen.

En 't windeken zijn schoonste lied
Aan 't helle klaatren paart der vliet

En ruischet.

De Dichter aan den oever staat,
In 't nachtelijk schoon zijn ziele baadt;

Hij denket.

Hij drukt het snaartuig aan zijn borst:
Daar staat de Schepper, - hij de vorst

Der schepping.

De mane prijkt met voller gloor;
Ontwaakt is 't zangrig elvenkoor

In 't golfken.

Het dartelt blij, met lossen zwier
En praamt: ‘Schenk ons dijn gulden lier,

O Dichter?

‘Wij hebben in het zwalpend nat,
Een schitterende paerelenschat,

Verborgen.

Geef ons dijn gulden liere, dij,
O Muzenliev'ling, schenken wij

Onz' schatten.’

De maan beschijnt de bergen vaal,
De gnomen hupplen in den straal,

Zoo heime,

En smeekend klinkt hun schatertoon
‘Schenk ons, vereerde Muzenzoon,
Dijn dichtlier.’

‘En hebs du ons de lier geleend,
Wij bieden kostbaar eêlgesteent

In ruiling.

Wij zoeken dij, met rappe hand
Het goud in 't duister ingewand

Der aarde.’

De Dichter richt het peinzend oog,
Eerst naar beneên en dan omhoog

En zuchtet:

‘“Mijn dichtlier... 't is mijn gansche ziel,
Ik stierve zoo ze mij ontviel,

Ik stierve...”’

De zonne kleurt den Oostertrans,
En gnoom en elf verjaagt heur glans

In 't duister.

En hij, met stralend aangezicht,
Hij zingt zijn loflied 't Eeuwig Licht,

De Dichter.

V.A. Dela Motangne.