De Vlaamsche School. Jaargang 20

Korinthe.

Bijgaande plaat stelt eene der oudste Grieksche steden voor, Korinthe, nopens welke wij de volgende geschiedkundige aanteekeningen overdrukken. Zij is gelegen omtrent de landengte, welke Morea met het overige Griekenland vereenigt, en de zeeboezems van Lepanto en AEgina (de Ionische- en AEgeischezee) van elkander scheidt. Deze, oudtijds wijdberoemde en rijk bevolkte stad, dreef reeds vroeg eenen uitgestrekten handel, en was zeer machtig; thans bevat zij nauwelijks 2000 inwoners. De huizen, vereenigderwijze gebouwd, en de straten worden door uitgestrekte tuinen en korenvelden, van elkander gescheiden. Men vindt nauwelijks nog enkele muren, en weinig half verzonken zuilen, die de plaatsen kenmerken, waar zich, ten tijde van den bloei van Griekenland alles vereenigde, wat weelde en eene tot verwijfdheid ontaarde beschaving, door kunstvlijt, konden opleveren, en de rijke koopvaardijvloten, in twee prachtige havens, uit alle landen bijeenbrachten. Op de puinhoopen van deszelfs ouden luister hebben de Grieken vijf kerken, benevens een huis voor den aartsbisschop, en de Turken drie moskeën gebouwd. Het oude Korinthe, met zijn gebied, maakte oudtijds eene aanzienlijke schakel van de keten der Grieksche staten uit, en werd door Sisyphus, den beroemden AEoliër, gesticht. Het bleef in het bezit zijner nakomelingen tot Agamemnon, die onder zijne uitgebreide rijken ook Korinthe regeerde. Op dezen vorstenstam volgden, meer dan vier eeuwen, de Herakliden; na hen de aristocratische regeering der Bacehiaden, en op deze de tirannen Cypselus en Periander, tot dat eindelijk het vereenigde volk zijne rechten hernam, en een volksbestuur invoerde. Op deze wijze werd Korinthe het hoofd van het Achaische verbond, en viel, als een offer der Romeinsche heerschzucht, onder Mummius, 346 jaar voor onze tijdrekening, wanneer het een prooi der vlammen en plunderzucht werd. Julius Cesar liet wel een groot gedeelte der stad

[p. 97]

herbouwen, doch konde de vorige welvaart der burgers niet weder terug brengen. Korinthe had zes poorten en drie havens. De markt, en de van daar naar de poorten leidende straten, prijkten met de heerlijkste gebouwen, tempels, gaanderijen en fonteinen, en geene stad in Griekenland bezat zoovele beroemde beeldwerken van metaal en marmer, als deze. Korinthe gaf den naam aan de sierlijkste bouworde welke nog steeds in menigvuldige gebouwen gevolgd word. De Korinthische erts welke men



tot huissieraad gebruikte, behoorde tot de weelde der rijken en aanzienlijken van alle landen, zoodanig dat de Romeinsche keizers eenen zoogenaamden Korinthiarius aanstelden, die daarover het toezicht moest hebben. Het was een kostbaar metaal, welks eigenlijke aard en hoedanigheden onbekend zijn. Plinius en Forus hielden het voor een mengsel van goud, zilver en koper, en verhalen, dat het bij de verwoesting van Korinthe, door de samensmelting van deze onderscheidene metalen toevallig ontstaan is; maar het tegendeel is bewezen door dat er reeds veel vroeger Korinthische erts gevonden werd. Volgens de onnauwkeurige beschrijving der ouden, was het een soort van geel koper (messing), en latere natuurkundigen zijn van gedacht, dat het niet voor een voortbrengsel der kunst moet gehouden worden, maar slechts een door de natuur gevormd geel koper geweest is, waarvan de mijn alleen door de Korinthers gekend waren.