De Vlaamsche School. Jaargang 17

Eene zeereis.

Na in de maand April 18**, te Nieuw-York eene lading te hebben ingenomen voor Liverpool, vertrok het barkschip Mary Burton, met zijne bemanning en eenige passagiers, naar de plaats zijner bestemming. Het vaartuig stak met een gunstigen wind in zee. Toen het buiten de haven en dus door geen gevaar meer bedreigd was, verliet de loods het schip en keerde naar Nieuw-York terug. De kapitein, die intusschen slechts over en weer op het dek gewandeld had, om na te zien of de bevelen van den loods behoorlijk werden uitgevoerd, nam weder het bevel over de bark op zich.

Kapitein Powell, een man op het beste zijner jaren, slank en fraai van gestalte, met bruin gekroesde haren en blauwe oogen, was een geboren Schot en een bekwaam zeeman, die zijn heele leven op de verschillende zeeën der wereld had rondgezwalkt, tot hij hier, op de paketbooten tusschen Nieuw-York en Liverpool, om zoo te zeggen eene rustplaats bekomen had, en nu enkel reizen deed tusschen de twee voornoemde havens. Matrozen hebben liefst geene passagiers aan boord. Dit is begrijpelijk genoeg, want vooral bij ruw weder, als passagiers terstond zeeziek worden, komt er geen einde aan wasschen en spoelen, zoodat het op den duur schier onmogelijk wordt het schip rein te houden. De kapitein echter, die naar zulke nevenzaken niet om te zien heeft, geniet daarvoor de aangenaamheid van op de lange en eentonige vaart beschaafd gezelschap te hebben. In de haven aangekomen, heeft hij verders slechts de papieren aan den reeder te bestellen. Al het overige is aan de zorg van den eersten stuurman overgelaten.

In dien tijd waren de passagiers naar Amerika zeer talrijk; maar er kwamen weinigen daar vandaan, om zich naar Engeland te begeven. Nu en dan waren er eenigen, handelaren of werklieden, die Amerika verlieten, en naar Engeland terugkeerden, misschien omdat zij in de nieuwe wereld niet gevonden hadden, wat zij er waren gaan zoeken. Passagiers van eerste klasse waren er dus zelden naar Engeland over te brengen. Ook ditmaal waren er aan boord van de Mary Burton slechts zes dergelijke reizigers, die door de zeelieden bestempeld worden met den naam van kajuits- of tusschendekspassagiers. Deze zes reizigers waren een Duitsch geneesheer, een koopman, de heer Levison, een Amerikaansch landontginner, die zich naar Liverpool begaf, om er werklieden aan te werven, welke geneigd mochten wezen om zich op zijne verlatene landerijen in het Westen te gaan vestigen, een Amerikaansch geestelijke en twee Engelsche dames, moeder en dochter, die naar Engeland terugkeerden. De kapitein moest de dames reeds kennen van te Nieuw-York. Immers, toen zij aan boord waren gekomen, had hij nog al langen tijd met de oudere dame gesproken. Vervolgens - iets wat ongetwijfeld een groot gunstbewijs mocht worden genoemd - had hij haar zijne eigene kajuit, die veel grooter en gemakkelijker was dan de overige, in gebruik gegeven. De jonge dame bekwam de beste passagierskajuit die, hoewel eenigszins klein, toch goed was ingericht. De oude dame, meer op haar gemak gesteld, had zonder aarzelen het vriendelijk aanbod van den kapitein aangenomen.

De dames besteedden den eersten dag om zich zoo goed mogelijk in hare drijvende kamers te stellen. Zonder van de zeeziekte aangedaan te worden, veroorzaakte de schommelende beweging van het vaartuig haar eene misselijkheid, waarvan slechts weinigen, die aan den vasten wal wonen, bevrijd blijven, wanneer zij het wagen eene zeereis te ondernemen. Daar zij geen eetlust hadden, kwamen zij ook niet in de kleine salon, waar de tafel gedekt was, toen de hofmeester haar kwam zeggen, dat het eten klaar stond. De kapitein nuttigde den eersten maaltijd alleen met den Amerikaanschen landontginner en den opperstuurman.

's Nachts woei er eene frissche bries, maar de zee bleef kalm.

[p. 115]

Het zilveren schuim speelde op hare donkerblauwe golven. Zacht gestuurd door den wind, schoot het schip vooruit; de meeuwen speelden er rondom; nu eens raakten zij even de baren met de toppen der vleugelen; dan weder vlogen zij den boeg voorbij en gluurden met scherpe oogen in het water, om te zien of niet een of ander aas van boord in zee geworpen werd. Over dag vermaakte zich de een of ander met een stukje spek uit te werpen, waarop dan de meeuwen pijlsnel nederschoten en welk zij elkander schreeuwende betwistten.

Hoezeer de dommeling iets levendiger geworden was door de eenigszins sterker waaiende bries, werd het vaartuig tamelijk wel op bakboordszijde gehouden en in den vooravond van den tweeden dag waren al de passagiers en zelfs de dames genoegzaam hersteld, om op het dek te kunnen komen. Een enkele, de heer Levison, bleef nog te bed, tot groote wanhoop van den kajuitsjongen, die maar werk had de waschkom uit te gieten en brandewijn en water aan te brengen.

De kapitein wandelde op het kwartierdek, toen de dames bovenkwamen. Hij trad haar beleefd groetend te gemoet.

- 't Is goed dat gij in de frissche lucht komt, mevrouw Ellis, zeide hij. Gij, zoowel als jufvrouw Kate, maakt den heer beschaamd, die nog altijd in zijne hut ligt te klagen en te kermen. We hebben buitengewoon goed weer en als de bries niet verflauwt, hoop ik u binnen veertien dagen behouden te Liverpool aan wal te zetten.

- God geve dat het zoo zij, zuchtte de oude dame; want het water is niet te vertrouwen. Wie weet, hoe 't er morgen zal uitzien.

- Laten wij ons dan ten minste over het tegenwoordige oogenblik verheugen, riep de zeeman lachend uit. Mary Burton is een flink schip en, ondanks weer en wind, zou ik het op mij durven nemen, u eene spoedige reis te voorspellen. Tot hiertoe heeft mijne bark nog geen tegenspoed gehad.

- God geve dat het zoo blijve, antwoordde de dame.

- Hebt gij het u beneden gemakkelijk ingericht, jufvrouw? vroeg de kapitein aan de jonge dochter.

- Veel gemakkelijker dan wij 't konden verwachten, antwoordde het meisje met een lichten blos. Ik heb maar spijt, dat gij het er minder gemakkelijk om hebt, kapitein.

- Waar gij van spreekt! riep de zeeman, en een vluchtig rood overtoog zijn eenigszins bleek gelaat. God weet het, hoe dankbaar ik Hem zou zijn, als ik mocht gelooven, dat gij u op mijn schip min of meer te huis hebt gevoeld.

- Gij zijt wel vriendelijk, kapitein, zeide de moeder, terwijl hare dochter zich halvelings omwendde en het gesprek zocht af te breken. De Schotten, en het strekt hun tot eer, zijn waarlijk heel beleefd voor de vrouwen. Ik ben dan ook blijde, dat wij in de gelegenheid waren, de reis met uw schip te doen.

- Ik ben er u zeer dankbaar voor, mevrouw, antwoordde de kapitein.

Terwijl hij dit zeide, zocht hij den blik van het jonge meisje; maar deze had zich afgewend om naar de meeuwen te zien, die op dat oogenblik zoo dicht bij het schip vlogen, dat men ze wel met eenen stok zou hebben kunnen treffen. Dicht achter het roer, streken zij op het water neer, om te azen op eenen emmer spoelsel, die de kok juist in de zee gegoten had. Kate schepte behagen in het twisten der vogels, maar het snelzeilend schip had hen spoedig achtergelaten. Dromerig staarde zij op de donkerblauwe golven, wier kleur, als de blik loodrecht daarop valt, in donkergroen schijnt over te gaan.

De landontginner was intusschen bijgetreden en had een gesprek met den kapitein aangeknoopt. Ondanks den schoonen avond, begaf Kate zich al spoedig naar hare kajuit en liet zich dien dag niet meer zien. Den volgenden dag, ofschoon het stil en fraai weder was, vertoonde zij zich evenmin. Zij wendde hoofdpijn voor en verklaarde rust te moeten nemen.

Niet vóór den derden dag kwam zij weder op het dek. Kapitein Powell, die verschillende malen naar haar gevraagd had, trad haar te gemoet, van zoohaast hij haar bespeurde. Hij stak haar zijne hand toe en sprak op bijna verwijtenden toon:

- Hoe hebt gij 't van u zelve kunnen verkrijgen, jufvrouw Kate, ons zoolang uw liefelijk gelaat te onttrekken? Ik mag u zeggen, dat de tijd mij in uwe afwezigheid zeer lang gevallen is.

- Ik ben niet al te wel, luidde het antwoord, en ik kom enkel op het dek, om wat frissche lucht te scheppen.

Er bevond zich buiten den kapitein en het jonge meisje niemand op het kwartier-dek. Aan het stuurrad stond de man voor het kompas, van hetzelve op den boeg van het schip heen en weer ziende, om met de spaken van het rad iedere afwijkende beweging te gemoet te kunnen komen.

- Gij gaat u, gedurende de reis, toch niet in uwe kajuit opsluiten? vroeg de zeeman. Ik had er op gerekend, den tijd aangenaam te korten, door met u te kunnen spreken.

- De reis zal nog zoo lang duren, zuchtte het meisje.

- Die weinige dagen zullen zoo spoedig voorbij zijn, antwoordde Powell, en wie weet of wij nog wel lang 't fraai weer zullen houden, dat wij nu hebben. Storm en regen zullen u dan van het dek doen blijven, terwijl mijn plicht mij dwingt hier boven te zijn. Zijt niet wreed, jufvrouw, dus ging de kapitein na eene korte poos voort, terwijl Kate zweeg. Gij weet niet...

Hij zweeg plotseling stil en Kate zag hem verschrikt aan, want hij had deze laatste woorden op een zonderling hevigen toon uitgesproken. Zijn uitzicht was ook veranderd en zijn gelaat doodsbleek geworden. Slechts zijne oogen schenen vol bloed geschoten. Alsof hij besefte dat zijn veranderd uiterlijke het meisje schrik aanjoeg, wendde hij zich eensklaps om en begaf zich naar den anderen kant van het dek. Kate ontstelde. Zij wilde niet langer met dien wonderlijken man alleen zijn. Sidderend begaf zij zich naar de kajuit, om bij hare moeder bescherming te zoeken.

Het veranderd uitzicht harer dochter konde mevrouw Ellis niet ontgaan.

- Wat scheelt u, Kate? vroeg zij verschrikt. Gij zijt doodsbleek. Kunt gij 't dansen van het schip nog niet verdragen?

- Och, moeder, zuchtte het meisje, ik wenschte dat gij in Nieuw-York mijn verzoek hadt ingewilligd en op een ander schip waart blijven wachten. Ik ben bang voor dit waarop wij nu zijn.

[p. 116]

- Zottinneke! antwoordde de moeder lachende. Denkt gij dat een ander schip zoowel niet zou gedanst hebben als dit?

- Daar geef ik niet om, moeder. Ik ben niet ziek.

- Wat scheelt u dan?

- Gij weet, sprak Kate fluisterênd, dat kapitein Powell, te Nieuw-York, waar hij mijnen oom nog al dikwijls bezocht, half en half heeft gevraagd om met mij te trouwen.

- Maar hij gaf het op, antwoordde mevrouw Ellis, toen hij hoorde dat gij verpast waart. Hij zal nu toch zeker niet?... vroeg zij, verschrikt, zonder den volzin uit te spreken.

- Neen, zeide Kate geruststellend, maar hij gedraagt zich zoo zonderling jegens mij, dat ik half bang voor hem ben. Ik bid u, moeder, laat mij niet meer alleen met hem op het dek; blijf bij mij; de reis zal wel eens gedaan zijn.

- Wel gij onnoozel kind, riep de moeder glimlachend. De kapitein is een deftig man, en dat hij u gaarne ziet, lieve God! gebeurt zoo iets niet alle dagen? Een net gezicht, is de beste aanbeveling die een meisje van Onzen-Lieven-Heer op de wereld hebben kan. Dat bevalt aan ieder een en ook aan kapitein Powell, ge ziet het wel, want hij heeft ons om geene andere reden zijne kajuit afgestaan.

- Wij hadden dat niet mogen aannemen.

- En waarom niet?

- Wij zouden dan geene verplichting aan hem gehad hebben.

- Wat geeft dat er aan! riep de moeder, we doen er hem zelf plezier mee. Het zou hem spijten, dat gij u niet op uw gemak aan boord bevond. Hij vraagt of verlangt daarvoor geenen dank. Wij zijn overigens niet de eenige passagiers aan boord. Wij bevinden ons in een gezelschap dat ten minste veertien dagen bijeen blijft en gij begrijpt wel, dat hij de laatste zou zijn, die 't zou wagen u lastig te vallen.

Het jonge meisje antwoordde niet, zij staarde dromerig door het open vensterken der kajuit; maar in haren geest zag zij nog steeds den bleeken ontroerden man, met zijne bloedroode oogen. Wat zij ook deed, zij kon dit schrikbeeld niet uit haren geest verbannen.

Van toen af, hield zij zich met angstige schuwheid aan haar moeders zijde. Zonder haar verscheen zij niet meer op het dek.

Intusschen was het weder veranderd. De gunstige bries werd van lieverlede zwakker; zekeren nacht kreeg men windstilte, maar tegen den morgen maakte dezelve plaats voor een Noord-Oosten wind. Omstreek negen ure 's morgens pakten zwarte wolken zich aan het luchtruim te zamen, waaruit reeds ten tien ure eene ijskoude regen nederstroomde, die de passagiers zoo niet naar hunne hutten, dan toch naar de hoofdkajuit joeg, waar de van zijne onpasselijkheid herstelde heer Levison, de landontginner en de Duitscher eene partij kaart speelden, terwijl de zendeling nevens hen op de sofa zat en in een boek leesde. Daar de kajuit van den kapitein licht en ruim was, lieten de dames zich maar weinig zien. Wat den kapitein betreft, ondanks den hevigen regen, wandelde hij, in zijn ouden mackintosch gehuld en den zuidwester op het hoofd, bijna heel den dag op en neer het dek.

(Wordt voortgezet.)