De Vlaamsche School. Jaargang 16

Een zondagkind.
Verhaal uit Scandinavië. - (Vervolg, zie bladz. 143 en 152.)

Kong Tolv geleidde zijne sterfelijke bruid terug naar de rots. Hij plaatste er haar in eenen gouden zetel, en bracht haar alfenwijn te drinken uit eenen zilveren hoorn, waarin hij een tarwen aar had uitgepeld. Na den eersten dronk was zij het dorp, waar zij geboren werd, vergeten, - na den tweeden vergat zij de zuster, die hare lieveling geweest was, en na den derden was de moeder die haar in haren schoot gedragen had, uit het geheugen gewischt. En wederom genoot zij al de genuchten van dit tooverpaleis, en wierp zij zich met volle gemoed in een leven van vermaken.

Maanden verliepen, en zij werden door haar niet, of slechts uit scherts, opgeteld; evenals waren zij een handvol rozenknoppen die allen zoo vast en goed aan elkander gestrengeld waren, dat niet een er van haar ontvallen of verdwijnen kon, of even als zou zij de rimpels eener kleine beek geteld hebben, wier vloed toch eeuwig stroomen moest.

Hijldreda dacht aan geene aardsche dingen meer, tot dat er een jong leven zich met het hare kwam vermengen. Wanneer haar lief wichtje, deels alf en deels mensch, zich aan de moederborst sloot, deed het daar eene bron van menschelijke liefde en van sinds lang vergetene herinneringen ontspruiten.

‘Och, Heer,’ smeekt zij, ‘laat mij eens, nog eens naar huis gaan. Laat mij gaan om mijne moeder vergeving te vragen, en bijzonderlijk om den zegen der Kerk over mijn schuldeloos wichtje in te roepen.’

Kong Tolv fronste de wenkbrauwen en zag er droevig uit. Want het eenigste ongeval, dat de dwergen treffen kan, is, dat zij evenals de andere alfen nooit de hemelsche genuchten smaken kunnen. Zij leven eeuwen en eeuwen, maar de onsterflijkheid is hun ontzegd. Daarom ontvoeren zij dikwijls aardsche vrouwen en trachten de kinderen, die zij er bij verwekken, gedoopt te krijgen ingevolge het heilig kerkgebruik, opdat deze de zaligheid genieten mogen, aan de afstammelingen van Adam beloofd.

‘Doe, zooals gij wil,’ antwoordde der heuvelen koning; ‘maar weet dat u eene straf verbeidt. De aanwinst eener ziel moet een leven kosten.’

Deze duistere voorzegging verschrikte de jonge moeder voor eenigen tijd, maar weldra hadden de zachte, vreemde bewegingen van haar kind, deze vrees in eenen duurzamen heilstand herschapen, en zij vergat haar vroeger verlangen.

Het kind groeide niet op, zooals de menschenkinderen. Eene bovenaardsche schoonheid was op zijn gelaat geprint, voorbarige en verwonderlijke kenteekenen onderscheidden het reeds van zijne geboorte af. In zijne jeugdige blikken herkende de moeder hare eigene ziel - de reine ziel harer vroegste kinderjaren.

Eens, dat Hijldreda het kind volgde, dat door zijn spel voortgedreven, al verder en verder huppelde, zag zij het verdwijnen door eene opening, die den uitweg van het tooverpaleis scheen; uitweg, dien zij vroeger niet vinden kon. Zij dacht niet, dat het jongentje evenveel met de alfen, als met de menschlijke geaardheid bedeeld was. Het stapte buiten de opening, en de moeder, door angst voortgedreven, achtervolgde het, totdat zij, zonder het te weten, zich met haar kind in de weide bevond, dicht bij het dorp Skjelskör, waar zij vele jaren vroeger zoo dikwijls had gespeeld. Het was een zondagmorgen, en vroolijk doch plechtig luidden de klokken in den kerktoren. Al de aardsche klanken en gezichten keerden met een onweerstaanbaar verlangen in haar gemoed terug.

De vrouw van kong Tolv knielde in het wit gevrozene gras neder, want het was winter, en zij drukte vast aan haren boezem het alfenkindje, dat bij elken windtocht huiverde van koude, doch op welks mond bij elke huivering een glimlach kwam spelen. Hijldreda bleef op de knieën zitten, totdat de klokken, ophoudende met luiden, het begin van den goddelijken dienst aankondigden; en dan kwamen de zoo lang vergetene gebeden, de gebeden harer kinderjaren op hare lippen rijzen. Terwijl zij hare smeekingen ten hemel stuurde, viel de tooverachtige afschrik van hare lenden, en zij bemerkte, tot hare groote verwondering, dat dezelfde armoedige kleederen haar omhingen, die zij droeg, wanneer kong Tolv haar weggevoerd had; met deze uitzondering echter, dat zij thans in lompen evenals waren zij jaren lang gedragen geweest, haar van het lichaam vielen. Door hunne scheuren, die de verwoesting des tijds veroorzaakt had, drong de ijzige windtocht tot op haren boezem, derwijze dat het hart, hetwelk daaronder klopte, wellicht zou bezweken zijn, ware het niet geweest dat de gloed der moederliefde daar binnen woonde en de doodende koude tegenwerkte.

Dit gevoel zegde haar, dat het hart harer moeder ook, nog steeds warm kloppen moest voor de verdwaalde dochter.

‘Ik zal naar huis gaan,’ murmelde zij, ‘ik zal haar zeggen: moeder lief, laat mij binnen, en red mij, of ik sterf!’ En ingevolge dit besluit, wanneer de avond gevallen was, en de dorpelingen zich allen veilig in hunne woningen bevonden, en er niemand meer met haar en hare armoede spotten kon, sleepte de arme, troostelooze vrouw zich met looden stappen naar harer moeders hutte.

[p. 160]

Deze deur was haar geopend geworden, wanneer zij vol trotschheid er aan gekomen was; hoe zou zij kunnen gesloten blijven, thans dat zij droef en vol ootmoed er kwam aankloppen? En werd er wel ooit een moederhart gevonden, zoolang een sprankel levensvuur het bezielde, waar een boetvaardig, rouwend kind niet steeds een veilig toevluchtsoord in vond?

Hijldreda ook vond hier een dak, en de rust. Maar het kleine alfenwichtje, der aardsche lucht niet gewoon, kermde onophoudelijk. 's Nachts sloten zijne zonderlinge oogen zich nooit, maar staarden steeds op zijne moeder met eene sprakelooze smeeking. En tienmaal keerde bij Hijldreda hare eerste gedachte terug, dat ook dit kind een christen zou gemaakt worden. De oude grootmoeder, die met wantrouwen het kwijnende ziekelijk kind zag, keurde dit voornemen volkomen goed. Maar pijnlijk drukte op Hijldreda's gemoed, de voorzegging van kong Tolv, dat eene ziel tegen een leven moest geruild worden: dat leven moest het hare zijn; dit was waarschijnlijk de koopprijs, en onder deze voorwaarde zou de hemel haar de vergeving harer zonden schenken. Doch moest het werkelijk zoo zijn, graag gave zij haar leven ten offer, opdat God haar teeder bemind kind in genade ontvangen mocht.

Het was in den nacht - een koude sneeuwige nacht, dat de weduwe Kalm met hare dochter en het geheimzinnige wichtje zich naar de kapel van Skjelskör begaf. Gedurende heel den weg werden zij door vreemde, bovenaardsche geruchten gevolgd, en toen zij onder het eikenbosch voortstapten, scheen het hun, als waren de overhangende boomen in reuzenhanden die steeds naar het kind grepen herschapen. Doch vruchteloos; want de moeder hield het tegen de borst gedrukt en op zijn hartje had zij het houten kruisje gelegd dat zij zelf als kind gedragen had. Smartelijk had het wichtje geschreid, maar wanneer zij den dorpel der kapel overschreden, hield het plotseling op van klagen, en een glimlach betrok zijn gelaat, - een glimlach, schuldeloos en zalig, zooals bij kleine kinderen, wanneer zij schijnen in eenen zachten slaap te liggen en hun zieltje reeds bij hunnen schepper teruggekeerd is.

De moeder aanschouwde het, en dacht wat het geworden zou indien haar voorgevoel bewaarheid werd; indien het oogenblik, dat de deuren des hemels voor haar kind openen zou, voor haar het leven met al zijne aangenaamheid eindigen moest. Maar zij gevoelde geene vrees.

‘Laat mij u nog eens kussen, mijn kind, mijn lieveling!’ murmelde zij; ‘wellicht mag dit mij nooit op aarde meer ten deele vallen. Reeds voel ik mijne oogen verduisteren, en uw gelaatje verdwijnt voor mijn gezicht. Maar ik mag u thans verlaten, mijn liefje! God zal voor u zorgen, en zelf u in 't midden der wrange wereld beveiligen.’

Nog eens drukte zij het kind aan den boezem, zij zoende het, en kalm, doch doodsbleek, knielde zij, op alles voorbereid, en wat ook haar lot zijn mocht, neder. De priester, die in het geheim volbracht wat hij bijna als eene ontheiliging des doopsels aanzag, begon de plechtigheid over het geestenkind.

Al den tijd, dat deze plechtigheid duurde, staarde het hem met die geheimzinnige oogen, zoo onlangs voor de wereld geopend, aan, doch die reeds de ontroering van een lang leven uitdrukten. Maar wanneer het gewijde water over hem gesproeid werd, sloten zij zich traagzaam, zachtjes. even als de kelk van een blauw bloempje met het invallen van den nacht zich sluit.

De moeder, verbaasd zich nog levend te gevoelen, en vol dankbare verwondering, omdat de dood haar niet getroffen had, nam haren teruggevonden schat, haar christenkind, uit de armen des priesters terug. Het glimlachte, maar deed de oogen niet open: de kleur was van zijne lippekens verdwenen en zijne tengere handjes werden koud als ijs. Voor het kind, maar niet voor de moeder, was de voorzegging waarheid geworden: het had zijn leven ten offer gebracht, en in ruiling eene onsterfelijke ziel ontvangen.

Jaren naderhand woonde er te Skjelskör eene vrouw, die sommigen meenden geheel vreemd aan het dorp te zijn, want niemand, zoo ernstig en tenzelfden tijde zoo goedhartig, werd er ooit onder het lichthartige volk der streek gevonden. Anderen zeiden, dat indien er iemand uit de geestenwereld kon terugkeeren, deze vrouw Hijldreda Kalm zijn moest. Maar wanneer er latere geslachten oprezen, schimpten zij met kong Tolv en het tooverpaleis onder den heuvel, en aanzagen de geheele legende als eene beeldspreuk, wier zedelijkheid zij niet faalden aan hunne lieve jonge dochters gedurig voor de oogen te houden.

Wat er ook van zij, deze vrouw heeft onbetwistbaar geleefd, want de herinnering aan haar, bekleed met de haar eigene deugdenrijkheid, heeft lange jaren in het oord, waar zij woonde, blijven voortleven. Zij moet daar ook gestorven zijn, want zij wijzen er u hare graftombe, en eene kleine daarnevens; doch van wie deze laatste is weet niemand te zeggen. Er bestaat echter eene overlevering dat, wanneer de vrouw stierf - het was een winternacht en de klok sloeg juist twaalf - er een stormige wind door het eikenbosch joeg, die elken boom ten gronde drukte.

Sedert dit oogenblik zijn noch de dwergen, noch de machtige kong Tolv nimmermeer in de omstreken te zien geweest.

(Vrij naar het Engelsch.)

Désiré Baesslé.