De Vlaamsche School. Jaargang 16

Tentoonstelling van schoone kunsten, te Antwerpen.
(Zie bladz. 106, 116 en 123.)

L. Somers, van Antwerpen, stelde volgens gewoonte drie puike tafereelen ten toon. De eerste proef (twee paters bollandisten die de eerste proef van een drukwerk nazien), is vooral welgelukt. Aan het nagerecht is zeer geestig behandeld, maar als wij den schilder eenen raad mochten geven, zouden wij hem zeggen alles meer naar de natuur te schilderen. Daar waar hij 't deed, kan men het zeer goed opmerken, zooals voor die satijnen kinderkleeren, bij voorbeeld. Ook zouden wij die onderwerpen liever behandeld zien in hedendaagsche kleederdrachten.

E. Stuckelberg, van Bazel. Drie tafereelen die als kleur wel juist niet schoon zijn, maar waartusschen wij er een hebben aangetroffen dat vooral schoon is als gedacht. 't Is het stuk

[p. 132]

getiteld De verzaking aan de wereld: men ziet een nieuweling, die slechts sedert eenigen tijd aan de wereld vaarwel heeft gezegd om in een kapucijnerklooster te treden, met een ouder pater in eene vallei tusschen rotsen wandelen. De oudere maant hem aan, 's werelds bekoringen van zich af te werpen en zich geheel te wijden aan den dienst van God. Boven op de rots zit eene maagd te schreien. Dit laatste is wat te veel gezocht. De anders te grijze algemeene toon die over 't stuk ligt gespreid, verhoogt er als 't ware de dichterlijkheid van. De nieuweling en de novitiemeester zijn uitstekend behandeld.

Ch. Webb, van Dusseldorp. Twee zeer schoone tafereelen, vooral als opvatting. Een lang kapittel, is de dominé die aan huis eene lezing houdt; moeder doet zoo al een oogje toe, maar vader heeft zorg haar telkens voorzichtig te wekken; de zoon integendeel is zooveel te wakkerder, maar zou ook liever hebben dat de lezing wat korter was, om vrij te kunnen praten met de aardige gebuurdochter die ook aan tafel gezeten is. Aangekocht voor de trekking. Jaak t'huis, is ook vol geest: terwijl de vrouw het koperwerk schuurt, doet Jaak de wieg gaan. Als kleur hebben de beide stukken minder dan gewoonlijk de gebreken der Dusseldorpsche school.

M. Von Beckerath, van Dusseldorp. Poetsenmakerij: de zot op den voorgrond is zeer goed geschilderd en doet twijfelen of de achtergrond wel van dezelfde hand gedaan is. Al die mannen achter de tafel, schijnen uit het hoofd geschilderd en zijn veel minder goed dan de poetsenmaker die ferm gepenseeld is.

J. Wagner, te Antwerpen woonachtig, is ditmaal niet gelukkig. Wij zagen beter van hem. 't Zelfde voor E. Wauters, van Brussel. Die begrafenis van een pater kapucijn kan zeer waar zijn, maar het stuk is vuil van toon en kleur, evenals zijn Romein. De Kapel van den H. Isidoor, is eene goede studie naar de natuur, maar geene schilderij.

H. Wilhelmi, van Dusseldorp. Het stuk getiteld Wat genoegen! (een meisje dat kiekens voedert) doet aan kleurendruk denken, en daarvoor kan het goed dienen.

Ed. Wouters, van Brussel. In zijne Twee moeders is de achtergrond niet genoeg af, en het portret van wijlen D^r Matthyssens is veel te hard, maar de gelijkenis is wel genoeg getroffen voor een afbeeldsel dat na het overlijden geschilderd is.

F.-W. Zürcher, van Nieuwer-Amstel, nabij Amsterdam. Drie zeer verdienstelijke tafereelen, waarvan Eene ontmoeting vooral schoon van kleur en vol waarheid is.

E. Sibert, van Antwerpen, een jong veelbelovend schilder, stelde ten toon een zeer welgelijkend portret van den heer Van Hissenhoven, advocaat en lid van den gemeenteraad, te Antwerpen, benevens twee tafereelen, waarvan de Terugkomst uit het veld de palm verdient.

E. Smits, van Brussel. Twee niet onverdienstelijke tafereelen als uitvoering, maar onbeduidend als onderwerpen, te weten: Eene Hollandsche meid en Marietta (herinnering uit Italië).

De Brusselaar Speltdooren is vol geest en uitdrukking in zijn tafereel getiteld de Gescheurde broek. De moeder die eenen draad door het oog eener naald steekt, is zeer gelukkig.

A. Stevens. Van dezen befaamden Belg, te Parijs woonachtig, bevat de pronkzaal een juweeltje, in de schilderij getiteld: De boodschapper, behoorende aan den heer P.-J. Huybrechts. Als kleur is dit tafereel een der allerbeste van de tentoonstelling.

J. Stobbaerts, van Antwerpen. Drie tafereelen waarover wij reeds vroeger gehandeld hebben. Zijn slecht geplaatst.

A.-P. Sunaert, van Gent. Twee verdienstelijke tafereelen als kleur; beide doen ons denken aan oude schilderingen, en wel aan werken van Jordaens.

C. Van Camp, van Brussel. Twee goed geschilderde portretten. Dit van J.-M.-C. Troy, van Antwerpen, is wat te stroef van kleur.

C. Van den Daele, van Antwerpen. Een tafereel, schoon als kleur, getiteld De vreugd der grootmoeder. De wieg en de bijhoorigheden zijn wat hard; met die wat te verzachten zou het geheel veel, zeer veel winnen.

F. Van den Eycken, van Brussel, is goed van gedacht, maar zijne beide tafereelen missen zuiverheid van toon en kleur.

Jan Verhas, van Antwerpen, is zeer geestig in zijne voorstelling van een kleinen jongen die een bloementafeltje heeft omgeworpen met achter de kat te loopen en nu uitroept: 't Is de kat. De verstrooide bloemen, gebroken potten en al de bijhoorigheden zijn zeer zorgvuldig geschilderd. Onzes dunkens hadde dit tafereel nog gewonnen, met op kleinere schaal uitgevoerd te zijn.

C. Van de Wyngaert, van Antwerpen, maakt steeds vorderingen. Zijne Zeepblaasjes zijn goed geschilderd. Het tafereel was verkocht eer het op de tentoonstelling kwam.

L. Van Erven-Dorens, van Amsterdam. In vredes tijd heeft verdienste, en is zelfs, over 't geheel genomen, zeer goed te noemen.

Karel Venneman doet zijne faam gestand. Zijn Geleerde hond herinnert de tafereeltjes van des schilders besten tijd.

A. Robert, van Brussel. Drie tafereelen. Van zijn Rustend Italiaansch meisje, laten de handen te wenschen, en zijn Biddende pater is een treurig stuk, vooral om verloot te worden. De kroon spannen zijne zingende minderbroeders, welke schilderij is getiteld De repetitie; dit stuk munt vooral uit door uitdrukking.

Nu gaan wij over tot de landschappen, stadsgezichten, zeestukken, doode natuur, enz. enz.

Landschappen zijn er vele en zeer schoone. Jammer toch, dat vele schilders op zoek zijn naar nieuwigheid en de baan geheel misloopen. Op zekeren afstand doen hunne stukken goed, maar van nabij schijnt alles geblazen, iets wat zeker niet voldoende is voor een kunstwerk; deze bemerking slaat vooral op de werken der heeren J. Rosseels, J. Meyers, A.-J. Heymans, van Antwerpen. Daarenboven schijnen deze schilders eene schaar volgelingen te hebben, iets wat de zaak nog erger maakt. Dat de voornoemde heeren, Ruisdael of andere beroemde Nederlandsche meesters der XVII^e eeuw raadplegen, die ook de natuur tot gids namen, en bij wien men bladeren en takken van nabij zeer wel van elkander kan onderscheiden. Loffelijk verdienen te worden gemeld de tafereelen van Van Luppen en Lamorinière, ofschoon wij den eerste wat al te verzorgd en den laatste soms wat droog vinden, behalve in zijn groot tafereel, dat wij

[p. 133]

reeds in 1869 op de tentoonstelling van Brussel aangetroffen en alstoen in ons tijdschift besproken hebben. (Zie dien jaargang blz. 160). Schoon stuk voor een museum.

De Duitsche school zond zeer fraaie landschappen, ofschoon meestal wat eenvormig van toon. Sommige schijnen zelfs wat meubelpapierachtig, vooral ettelijke Dusseldorpsche, zooals de stukken van W. Bode, W. Brandenberg, C. Jungheim, C. Arndts, C. Bimmerman, W. Bradenburg, A. Chavannes, H. Deiters, C.-L. Fahrbach, Fr. Hengsbach. Tusschen de fraaie landschappen melden wij nog die der heeren A. Arnz (vooral dezes laatsten gezicht op het Duitsche woud) en F. Ebel. Het boschgezicht van laatstgenoemde werd aangekocht voor de trekking.

A. Asselbergs, L. Artan, T. Baron en L. Carpin, van Brussel of uit de voorsteden, hebben aanleg, maar doorgronden niet genoeg de natuur.

K. Baade, van Munchen. Een fraai Zeestuk en een nette Maneschijn op de Noorweegsche kust.

L. Baes (van Elsene). Een goed kinderportret. E. Baes (id.) Een Hollandsche kaas, die een budjet moet verbeelden, waaraan een gezelschap muizen lustig etende is. Eigenaardig.

L. Barnaba, van Brussel. Twee verdienstelijke stukken: Eene Garnaatvangst en eene Amerikaansche bark in 't zicht van de Fransche kust.

Mejuffer E. Bernaert, van Brussel. Drie niet onverdienstelijke tafereelen: Omstreken van Haarlem; bij de Schelde (Hoboken)en In de Hollandsche duinen. Dit laatste schijnt vooral wat veel bewerkt.

Berchère, van Parijs. Een goed gezicht uit Egypte.

C. Berthelemy, van Parijs. Eene verdienstelijke schipbreuk (het transportvaartuig Europe op een koraalrif gestrand).

J.-W. Bilders, van Amsterdam, geeft ons in een zeer aangenaam en dichterlijk tafereel het dorpje Vorden bij schemerlicht te aanschouwen.

A. Bohm, van Parijs. Een Octoberlandschap. De natuur is wel getroffen; maar het stuk schijnt niet genoeg afgewerkt. Aangekocht voor de trekking.

A. Bonheur, van Magny. Eene groote, kapitale schilderij, getiteld: Afgedwaald van den weg. De achtergrond bijzonder is zeer schoon, hoezeer de bergen wat zwaar schijnen. Werd waarschijnlijk uitgevoerd voor eene groote zaal, waartoe het stuk dan ook zeer geschikt is, zijnde het breed geschilderd en vol leven.

P. Bossuet, van Brussel. Twee fraaie gezichten op Spaansche steden: Grenade (het Alhambra) en Toledo. De kleur verdient geroemd. Het gezicht op Toledo is voor de trekking gekocht.

A. Bouvier, van Brussel. Belooft in drie tafereelen een goed schilder te worden, vooral wat toon betreft.

J. Büttler van Dusseldorp. Gezicht op het Grindewald en op den Wetterhorn. Schijnen ons wat hard, maar de achtergrond is zeer schoon.

E. Buurman, van Antwerpen. Een verdienstelijk tafereeltje: Koeien terugkeerende naar den stal.

J. Capeinick, van Gent. Twee bloemstukken. De lucht van het verkocht tafereel Rozen is al te blauw.

L. Chabry, van Bordeaux. Drie tafereelen vol verdiensten ofschoon niet genoeg afgewerkt. Zijn Schemerlicht is wat zwart.

J.-F.-C. Clère, van Parijs. Drie zinnebeeldige tafereelen: De vischvangst, De Jacht en Eene boschnimf. Goed voor decoratie-schildering.

F. Cogen, van Sint-Gilles bij Brussel. Zijn slecht hangende Zonsondergang kenmerkt zich door goede hoedanigheden.

J. Coosemans, van Tervueren. Zijn gezicht uit de omstreken van Dinant is niet genoeg afgewerkt en treurig als onderwerp. Des schilders wintergezicht op de Maasoevers is vol waarheid. Het Park van Tervueren is een goed tafereel, maar wat al te groen. Ook zouden wij er een weinig meer licht in willen zien.

F. Daems, van Brussel. Zijn Guitaarspeler is te eentonig als kleur. Het schilderijtje waarop de kunstenaar een bierstoop, een glas, eene pijp en een boek kaarten heeft afgemaald is beter behandeld, hoe onbeduidend het onderwerp dan ook zij.

A. Dandoy, van Namen. Drie zeer verdienstelijke tafereelen, gezichten ontleend aan den schilderachtigen omtrek van des kunstenaars woonplaats. De Watermolen is aangekocht voor de trekking.

C. Daubigny, van Parijs. Een zeer schoon gezicht op den oever der Oise.

F. De Baerdemaecker, van Gent, Janssens, van Antwerpen, verdienden betere plaatsen. Beide hebben vorderingen gemaakt, waarmede zij verdienen geluk gewenscht te worden.

Janssens' Herfstwind vooral bevat schoone deelen. Jammer dat het goud der omlijsting hindert aan den algemeenen toon der schilderij.. Eene zwarte lijst met een weinig goud zou dit tafereel veel doen winnen. Zijne Dieren in de weide schijnen ons niet genoeg af. Dit stuk is behandeld in den aard van de gewrochten van den heer Rosseels en anderen.

De Bruycker, van Gent. Zijne Paardenmarkt heeft ontegezeggelijk vele goede hoedanigheden, maar alles is wat hard.

J.-H.-L. De Haas, van Brussel. De Middagslaap aan de boorden der Noordzee (Vlaanderen) is een verdienstelijk tafereel.

A. De Keyser, van Antwerpen, gaat steeds vooruit. Nogtans vinden wij zijn zomergezicht wat droog als kleur. Zijn wintergezicht is minder goed dan wij van hem gewoon zijn. Ten minste zijne stukken op 25 Mei en 14 November 1869 te Antwerpen tentoongesteld, bevielen ons meer.

A. De Lathouwer van Antwerpen, laat te wenschen in wat hij tentoonstelde. Al heeft de schilder het zoo willen doen voorkomen, de daken zijner hoeven zijn niet met stroo gedekt.

E. De Pratere, van Kortrijk. Drie tafereelen, waartusschen een, dat inderdaad schoon mag genoemd worden. Die paarden der opene plaats op Veurne-Ambacht zijn meesterlijk geschilderd. De achtergrond zouden wij een weinig krachtiger hebben willen zien. Is verkocht.

L. Derickx, van Antwerpen. Dat deze schilder goede vorderingen heeft gemaakt, getuigt zijne Sluis uit den Kielpolder.

A. De Pret, een jong en veelbelovend te Antwerpen verblijvend schilder, heeft een eigenaardig en nieuw vak gekozen. Zijn tafereel: de Onrustige moeder, afgebeeld in de gedaante van eene hen en hare jongen, is zeer aangenaam, hoewel de algemeene toon iets zachter zou mogen wezen. Ook is het gras in de schaduwe wat te zwaar.

(Wordt voortgezet.)