De Vlaamsche School. Jaargang 15

Aan eene troostelooze moeder
Bij den dood van haar zoontje.

...... Ja, moeders weten

Alleen hoe pijnlijk 't moederharte bloedt,

Als haar een' zoon wordt van den schoot gereten.

J. van Beers.

Ween, ô moeder, want de smarte

Heeft uw' boezem wreed gedrukt,

Nu de lievling van uw harte

Door den dood u is ontrukt!...

Gister nog zoo frisch en blozend

Speelde Achielken op uw' schoot,

Gister nog, uw kindje kozend,

Was uw moederheil zoo groot.

Thans... met roodgekreten oogen

Staart gij op zijn lijkje neêr;

Al dat heil is heêngevlogen:

't Blonde knaapjen is niet meer!...

_**_*

't Bloemekijn zeeg van zijn' stengel

Wen het nog in 't knopje lag;

't Kindje stierf, en Godes engel,

Die 't van uit den hooge zag,

Droeg het hemelwaarts. - Achielken

Was voor 't aardsche dal te schoon,

De engel steeg met 't vlekloos zielken

Naar der englen gloriewoon...

_**_*

Maar helaas! met 't kindje is henen,

Zijner oudren zoetst genucht. -

Arme moeder! geef door weenen

Uw geprangden boezem lucht.

Ween; want 't leed dat u kwam treffen

Is te grievend: niemand kan,

Die geen moeder is, beseffen

‘Wat een moeder lijden kan,’

[p. 170]

 

Wat een moeder kan verduren

 

Bij het sterven van haar kind,

 

Dat zij na vele angstvolle uren

 

Zielloos in zijn wiegje vindt.

 

 

 

Daarom, ween, ô diep bedroefde,

 

Neen, weerhoud uw tranen niet¹;

 

Bid dat hij die u beproefde,

 

Dat u God vertroosting bied'.

 

 

 

Ik - 'k vind mij daartoe in staat niet,

 

Want voor zulke moedersmart

 

Troost van vrienden, ô die baat niet,

 

Maakt geen' indruk meer op 't hart.

 

 

 

Maar als ge aan 't verleên te droomen

 

Zit, en om uw' lievling zucht,

 

Wen ge een' traan uit 't oog voelt stroomen,

 

En alle aardsche troost u vlucht,

 

 

 

Werp dan eenen blik ten Hemel,

 

Waar een straal van hope lacht:

 

Denk dat boven 't stargewemel

 

Uw Achielken op u wacht.

 

 

 

A.-J. Cosyn.

1 Tollens.