De Vlaamsche School. Jaargang 15

De zinnelooze.

Van den morgen tot den avond
Stond Maria aan het strand,
Wachtend op den teêrverloofden,
Dien zij schenken zou heur hand.

Al de makkers met hun schuiten
Waren reeds in veilge reê,
Hij alléén, heur lieve Hendrik,
Zwalpte verre nog in zee.

Elken avond, als het zonlicht
In het pekelvlak verdween,
Keerde 't maagdlijn droevig huiswaarts,
Wijl heur Hendrik niet verscheen.

Dagen, weken, vloden henen,
Immer zag men 't meisje daar,
Starend over 't spieglend vlak en
Blikkend naar de minste baar.

Telkens, als een bootje in 't zicht kwam,
Zonk de hoop haar in het hart;
Maar 't was nimmer Hendriks weêrkomst,
En steeds grooter werd heur smart.

Eens, zij stond weêr aan den oever;
O, hoe aaklig grolt de zee,
't Noodweêr giert... de golven slingren
Al wat in hun' weg komt, meê.

Maar toch, zie, dààr in de verte
Tart een boot én storm én vloed,
Dien de orkaan met macht en woede
Omrukt... en dan zinken doet.

De arme maagd herkent het vaartuig,
Dat ginds in de golven zonk,
En de stem van heuren Hendrik
Die 't ‘Vaarwel’ voor 't laatst haar klonk.

Dan, toen wind en onweêr stilden,
Stond Maria nog aan 't strand,
Toen de zee... het lijk heurs minnaars
Vóór heur voeten wierp op 't zand.

[p. 61]

 

Raadloos, huilend, torscht zij 't dierbaar

 

Lichaam uit het nat en draagt

 

Het in liefde 't slibbrig strand op,

 

Maar... o God!... wat ziet de maagd!

Hij, heur Hendrik, ijslijk schouwspel,
Koud en stijf reeds... levenloos!
Als verplet, zij zijgt ten gronde,
Weent en lacht!... ze is zinneloos!...

Zinneloos! en elken dag nog
Komt Maria naar het strand,
Vragen of de teêrverloofde
Niet komt eischen heure hand...

Thans wanneer het waagt een visscher,
't Zeil te steken in den wind,
Wil zij hem nog tegenhouden:
‘Vrees het onweêr’ zegt ze ‘vrind.’

En wanneer een visscher wegzeilt,
Smeekt zij: ‘breng mijn Hendrik meê;
Want ik wacht hem hier sinds jaren,
Wanneer komt hij weêr uit zee?’

Dagen, weken, jaren volgen,
Immer staat Maria daar,
Zinneloos in zee te kijken,
Blikkend naar de minste baar.

Victorien vande Weghe.

Antwerpen, 5 April 1869.