De Vlaamsche School. Jaargang 14

[p. 188]

Genootschap: Met tijd en vlijt, te Leuven.

samenstelling en teekening van f. durlet.

Op 23 November jl. werd de volgende omzendbrief gezonden aan de leden van het genootschap Met Tijd en vlijt:

‘Wel geachte Heer en Taalbroeder,

Het genootschap heeft besloten op 13^sten December aanstaande een schoon en plechtig feest te vieren. Dit feest is eene hulde aan een onzer leden: de hulde des eerbieds en der dankbaarheid voor lange en aanzienlijke diensten trouw en moedig bewezen.

Wij vieren de 25^ste verjaring van den heer L.-W. Schuermans, als lid van ons genootschap.

Zeker is het niemand onbewust hoe, sinds vele jaren de heer Schuermans op het gebied van Nederlandsche taal- en letterkunde werkzaam is geweest: getuige slechts het Idioticon, thans schier afgewerkt, dat wij aan zijne vlijt, aan zijne kennissen hebben te danken.

Wij eeren nog in den heer L.-W. Schuermans eenen der oudste en kloekste verdedigers onzer rechten, eenen der stichters en voorstanders van ons genootschap.

Daarom zijn wij gelukkig dit feest te mogen vieren, ook daarom durven wij er op vast gaan dat alwie onzer zaak is verkleefd het zich ten plicht rekenen zal dit feest bij te wonen en met ons in den heer L.-W. Schuermans het grondbeginsel te huldigen voor 't welk hij 25 jaar lang in de rangen van met Tijd en vlijt heeft gestreden.

Dit feest, 't welk het XI^de Nederlandsch congres hier te Leuven te houden voorafgaat, zal nog eene waarborg zijn van het grootere broederfeest dat Noord en Zuid hier moet vereenigen.

Om 11 ure 's morgends zal in het lokaal onzer redekundige afdeeling (aux Quatre Nations, Margareta-plaats, 11), de jaarlijksche plechtige zitting gehouden worden: de leden des Genootschaps zullen er den heere L.-W. Schuermans zijn portret aanbieden.

's Avonds om vijf en half ure wordt er een banket ter Halle gegeven.

De schrijver, Alb. Fredericq.’

Verscheidene letterkundigen uit verschillende steden des lands waren opgekomen, en geen wonder, het was het twee-en-dertigste jaarfeest van Met Tijd en Vlijt en het jubelfeest van den eerw. L.-W. Schuermans, die sedert vijf-en-twintig jaren bij den studentenkring werkzaam is. Al wie de Vlaamsche zaak is toegedaan kent dien achtbaren man, thans pastoor te Wilsele, opsteller van het Algemeen Vlaamsch idioticon, en medewerker van ons tijdschrift. Sedert het vierde eener eeuw is er geen Vlaamsch feest gevierd, is er geene Vlaamsche vergadering gehouden waar de verdienstelijke schrijver niet tegenwoordig was. Het bureel was samengesteld uit de heeren Willems, leeraar aan de hoogeschool, voorzitter, J.-B. du Bois, onder-voorzitter, J. van Linthout, schatbewaarder en de secretarissen A. Fredericq en de Pooter. De heer Fredericq las een merkwaardig verslag over de werkzaamheden van het afgeloopene jaar en den toestand des genootschaps. Spreker werd bij het eindigen zijns verslag zeer toegejuicht. Hierna nam de voorzitter het woord en drukte zich uit als volgt:

Eerwaarde heer, Mijne heeren,

‘Te midden der laakbare onverschilligheid voor vaderlandsche taal en zeden, waarvan ieder onzer elken dag, helaas, ooggetuige is, is het hoogst vertroostend mannen aan te treffen, mannen van moed en beleid, mannen van kunde en arbeid, wier ziel een reine spiegel is der vaderlandsche zeden, wier hart een gloed van liefde voor 's volks belangen, wier geest een punt van wetenschap voor 's volks taal, wier doel en eenig streven de heroprijzing van den Vlaamschen stam is.

Loffelijk is het, mijne heeren, de rijke gaven, die de Schepper ons zoo mild toedeelde, te besteden tot het winnen van een gunstig bekenden naam en van zuiveren roem. Ja, lof verdient hij, die, door edele roemzucht aangepord, krachten en leven toewijdt aan de ontginning van het ontmeetbare veld der wetenschappen en aan het verspreiden der beschaving. Meer nog prijs ik hem, die, de werking des harten stellende boven die des geestes, door liefde tot den evenmensch vervoerd, zijne fortuin en zijne ziel als een open schat in 't midden stelt, waarin de arme zijne verkwikking, de ongelukkige zijn troost, de zieke ziel hare genezing vindt.

Maar den man, die zichzelven ten beste van zijn volk opoffert, die door zijne edele geestesvermogens de nationale geestesbeschaving bevordert, die met mannelijken moed de heilige belangen des volks verdedigt, den man wiens hart van liefde blaakt voor 's volks welzijn, hem die der jeugd een doorzichtig raadsman en een tederlievend vader is, hem, zeg ik, die de

[p. 189]

verhevenste en tevens de moeielijkste taak op zich tilt, niet jagende op lage belangen, zelfs niet uitziende naar verdienden lof en roem, maar uit zuiver plichtbesef, uit louteren gloed voor wat een goed en edel karakter betaamt, dien man stel ik boven allen.

Het is vereerend, mijne heeren, voor ons genootschap, zulken man onder zijne leden te tellen. De titels van zijn adeldom zou het overbodig zijn u op te sommen. Meer dan een vierde deel eeuw is reeds de eerwaarde heer Schuermans een der zekerste en der hechtste steunen van Tijd en Vlijt. Gij weet het allen, mijne heeren, gij bijzonder die tot de vorige studentengeslachten behoort, en den man in zijne tot hiertoe zoo ruimschoots vervulde levensbaan van nabij gekend en gevolgd hebt. Als priester, was 's mans wandel onbevlekt. Als mensch, wist hij de algemeene achting zelfs van andersdenkenden te verwerven. Op het terrein der staatkunde, was hij Vlaming, immer gereed om met de pen, met het woord en der daad de Vlaamsche beweging aan te wakkeren en te verdedigen. In het gebied der geschiedenis deed hij de merkwaardige mannen zijner woonstad en onzer oude Alma Mater in al den glans hunner kennissen en zedelijke grootheid herleven, en voor ons Genootschap was hij, 25 jaren lang, de getrouwe Achates van onzen onvergetelijken David.

Alle menschelijke instellingen hebben hare wisselvalligheden van voor- en tegenspoed. Ons Genootschap kon zich aan die algemeene wet niet onttrekken, des te minder daar het van jaar tot jaar aan eene verwisseling van leden onderworpen is, en de schaar van getrouwe Vlamingen, die, hier hunne wapens gescherpt hebbende, naar den ouderlijken haard terug keeren om de hier opgenomen taak aldaar voort te zetten, niet altijd door eene even talrijke schaar van nieuwe kampvrienden wordt opgevolgd. In die hachelijke omstandigheden dreigde het ergste lot Tijd en vlijt, had ons Genootschap hier niet in Leuven als een bestendigen generalen staf bezeten in wakkere mannen, die de nieuw aangekomenen met de ouderen verbroederen, en bij allen de liefde hernieuwden voor de moedertaal en den ijver voor den bloei van Tijd en vlijt, in den beminden David, dien wij nimmer genoeg zullen betreuren, in ons ijverig medelid den heer van Linthout, en in onzen geëerden en achtbaren jubilaris. Ja, naast zijne stichters, is het aan dit driemanschap dat Tijd en vlijt zijn voortbestaan en al wat het vermocht te danken heeft.

Zal ik u nog spreken, mijne heeren, over de talrijke en belangrijke voordrachten waarmede de eerw. heer Schuermans onze zittingen opluisterde? Zal ik u die grootsche onderneming nog herinneren, die, door het genootschap aan den eerw. heer Schuermans toevertrouwd, met zooveel geleerdheid en bestendige vlijt voortgezet, nu bijna voltrokken is, en voor immer de namen van Tijd en vlijt en van Schuermans zal vereenigen: het Algemeen Vlaamsch Idioticon, dat reeds de eenparige goedkeuring van deskundigen heeft weggedragen?

De dankbaarheid, mijne heeren, is een heilige plicht. Ons genootschap heeft aan dien plicht niet mogen noch willen te kort doen. In de maat van haar vermogen heeft de Vlaamsche jeugd willen bewijzen, dat zij edele karakters weet te waardeeren, en weldaden naar verdienste te schatten. De erkentelijkheid jegens u, eerwaarde heer, is in ons aller harten geprent. Ontvang dit uw afbeeldsel, als een gering en uiterlijk bewijs van onze innige zielestemming. Het geschenk is klein, maar, ik zeg het in aller naam, onze eerbiedige hoogachting, onze oprechte dankbaarheid zijn onbeperkt.’

Na langdurige toejuichingen nam de zeer eerw. heer Schuermans het woord, om de leden te bedanken voor de, volgens hem, onverdiende eer, die hem werd aangedaan. Hij zou, zegde hij, er evenwel in toestemmen het portret te aanvaarden als een eeuwig blijk van vriendschap en het de schoonste plaats zijner woning inruimen. Zichtbaar aangedaan, drukte spreker herhaalde malen zijnen dank uit, en hoopte nog gedurende lange jaren voorspoed en vooruitgang voor het genootschap en eindelijk de algemeene herstelling der Vlaamsche grieven, zoo krachtdadig erkend door Z.M. Leopold I.

Ten 5 1/2 ure had het banket plaats, in het museum der Halle, welke zaal, zooals men weet, geheel met tafereelen en portretten van beroemde leeraren der hoogeschool versierd is. De tafels waren prachtig opgesierd, de dienst liet niets te wenschen en aan redevoeringen en hartelijke heildronken ontbrak het niet: het feest liep ten elf ure af.