De Vlaamsche School. Jaargang 14

Twee kinderen in eenen luchtbal.

Den 17ⁿ September van het jaar 1860 werden de bewoners der stad Centralia, staat Illinois (Amerika), door een wonderlijk voorval in opschudding gebracht. Op den avond van dien dag werd tot slot van eene landbouwkundige tentoonstelling eene opstijging van den luchtreiziger Brooks aangekondigd. Een jonkman, Wilson geheeten, drong bij den eigenaar van den luchtbal aan, hem den tocht te laten maken, daar hij zich tot luchtreiziger wilde vormen. Zijn wensch werd toegestemd. Wilson steeg bij volmaakt kalm weder tot eene aanmerkelijke hoogte; in plaats echter van zich neder te laten, liet hij zich tot groote ergernis van den eigenaar, door eenen luchtstroom, waarin hij geraakt was, in zuid-oostelijke richting medesleepen, en weldra was zijn luchtbal uit het gezicht verdwenen. Eerst den 18ⁿ September keerde de jonge man naar Centralia terug, en verhaalde wat hem wedervaren was.

Hij had zich eerst een twintigtal mijlen door den luchtstroom laten medevoeren en daarop was hij, met behulp der ankers, aan eene boerenwoning ongedeerd uitgestegen. Na den luchtbal aan het hekwerk te hebben bevestigd, begon hij met den landbouwer en zijne vrouw een gesprek over luchtvaart, en deze gaven vol nieuwsgierige bewondering den wensch te kennen, om hiervan ook eenmaal de proef te nemen. Eerst steeg de man eenige honderd voet op, waarna Wilson hem met gemak weder door de ankertouwen naar omlaag trok. De vrouw deed denzelfden, weinig gevaar opleverenden tocht. Toen zij uitsteeg, kwamen hare beide kinderen aangeloopen, een meisje van acht en een jongetje van drie jaren, en lieten niet af met dwingen, tot men de voorbarige kleinen hunnen zin gaf, en ook liet inklimmen; doch wie beschrijft de ontsteltenis der lieden, als Wilson, toen de luchtbal reeds vrij hoog was, uit achteloosheid, of omdat de kracht hem ontbrak, het touw losliet. Voor de kinderen beseffen konden wat gebeurd was, steeg de luchtbal tot eene onmetelijke hoogte, en na verloop van een paar minuten was er niets meer van te zien. De ontsteltenis, de aan waanzin grenzende wanhoop der ouders kan men zich beter voorstellen dan beschrijven; zoo beide kinderen voor hunne oogen door den bliksem getroffen waren, zouden zij misschien kalmer te moede zijn geweest, dan thans, nu zij moesten aanzien, hoe hunne hulpelooze kleinen ver boven de wolken een schier onvermijdelijken dood te gemoet gingen. Wilson, ook buiten zich zelve van ontzetting, besloot naar Centralia te ijlen, en den heer Brooks om raad te vragen. Deze was kort en bondig van meening dat de luchtbal zich waarschijnlijk gedurende een uur op zijne grootste hoogte zou hebben staande gehouden, en daarna langzaam zou gedaald zijn, doch dat de kinderen waarschijnlijk reeds lang voor dien tijd, door de vinnige koude bevrozen zouden zijn, zoo zij in hunnen angst niet reeds vroeger uit den luchtbal gestort waren. Overigens ging de luchtreiziger onmiddellijk op het pad, in de richting welke de luchtbal had genomen, om althans het spoor van de verlorenen terug te vinden.

Doch de engel, die over de kinderen waakt, had wonderdadig alles ten beste geschikt. Omstreeks denzelfden tijd dat Wilson te Centralia was aangekomen, had een landbouwer te Nieuw-Carthago, 43 Engelsche mijlen van de plaats verwijderd, waar de kinderen opgestegen waren, den luchtbal boven zijne hoeve zien zweven, waar hij met een anker aan eenen boom was blijven haken. Dadelijk daarop had hij den luchtbal naar omlaag getrokken, zonder te vermoeden dat er zich iemand in bevond - en wat zag hij? In den voorschoot van het meisje gewikkeld, sliep de knaap kalm en vast in het bootje, terwijl zijne zuster met liefderijke zorg over hem waakte.

Toen zij, bijna door koude verstijfd, geheel hersteld was, vertelde zij, hoe zij, bij hun onverwacht opstijgen, lang om hulp

[p. 50]

geroepen hadden; hoe zij later over eene stad waren heen gezweefd, waar zij vele menschen gezien hadden; hoe haar broertje over koude had geklaagd, en zij hem in hare kleederen had gewikkeld en in slaap gewiegd. Terwijl zij daarop in den angst van haar hart alle touwen en strikken had aangevat, had zij er ook aan een getrokken, waarop de luchtbal was gaan dalen; toen zij dit bemerkte, had zij zoo lang getrokken, tot zij de aarde bereikt hadden.

De kinderen hadden inmiddels volle dertien uren in den luchtbal doorgebracht.

Men bracht hen zoodra mogelijk naar hunne gelukkige ouders terug, waar men hen, die men reeds als dood beweende, met uitbundige vreugde ontving.