De Vlaamsche School. Jaargang 13

Tentoonstelling van Schoone Kunsten te Antwerpen, 1867.
Vervolg, zie bladzijde 175 enz.

F. Heilbuth, van Parijs, heeft een goed tafereel, waarvan de achtergrond en de bouwkundige deelen met kunde zijn uitgevoerd; doch de schilderij is van te grooten omvang voor de schaal waarop het onderwerp: de kwijtschelding der dagelijksche zonden te Rome, is uitgevoerd.

G. Henrard, van Spa. Drie landschappen, waarvan de inkoom van het bosch te Geronster, bij Spa, ons het meest bevalt.

J. Heppener, van 's-Gravenhage. Twee tafereelen, die niet zonder verdiensten zijn; zij stellen voor: Een landschap in de omstreken van Scheveningen en een gezicht van de stad Delft.

C. Hermans, van Brussel, heeft zich overtroffen als kolorist; zijne op de bolbaan spelende paters kapucijnen zijn prachtig van kleur en beweging, doch niet genoeg afgewerkt. Eene begrafenis te Rome, is ook een zeer verdienstelijk werk.

L. Herrmann, van Parijs, heeft eenen zilveren koffiepot willen schilderen, maar is er niet wel in gelukt.

M. Heyl, van Amsterdam. Een bosch in Westphalen. De figuurtjes zijn goed getoetst en het voorplan mag schoon genoemd worden; maar er diende wat meer diepte in deze schilderij te wezen. Des schilders tweede stuk is vuil van toon.

Jos. Heymans, van Antwerpen, toont veel aanleg om een goed landschapschilder te worden; maar het plaatsen is hem niet zeer meêgevallen; zijn Schemerlicht hangt zoo hoog, dat men er niet goed kan over oordeelen; zijne Sluis aan de boorden van het kasteel van Grobbendonck is vol waarheid, maar wat vuil van kleur en heeft te veel den toon eener sieraadschildering.

E. Hilverdink, van Amsterdam. Een gezicht op de stad Zwolle en een landschap (winter). De lucht van dit laatste is te geel en mist vlucht. Des schilders broeder (J.-J.-A.), heeft een gezicht op de rivier de Amstel, genomen van de hooge steenen brug zijner woonstad; de lucht en het water zijn bijzonder goed uitgevoerd, even als die van het schoone tafereel van den heer Joh. Hilverdink, welk aangekocht is voor de trekking.

C. Hoffmann, van Rome. Het wel uitgevoerde portret van F. Overbeck, sinds lang gekend door het museum der academiekers.

G.-J. Hoffmann, van 's-Gravenhage, heeft drie schoone watergezichten, het eerste op het IJ, te Amsterdam, het tweede op de Maas, te Rotterdam; het derde, dat de twee eersten overtreft, is een tempeest te Scheveningen.

H. Hollander, van Amsterdam, leverde een binnengezicht (XVII^e eeuw) dat goede hoedanigheden bevat als kleur, doch als onderwerp gedachteloos is; eene moeder schilt eene appelcien voor haar kind.

A.-J. Horgnies, van Elsene, is goed van kleur, in zijne twee schilderijen: de huisbewaker en de oude Melomaan. De achtergrond evenwel te eentoonig.

G. Housez, leeraar aan de academie van Valencijn, geeft ons een droevig gedacht van de academie waaraan hij toebehoort. Als men dergelijke smakelooze en slechte schildering van eenen leeraar ziet, kan men ook van het onderwijs niet veel verwachten.

F. Houzé, van Schaarbeek. Ziedaar weêr een tafereeltje dat waarlijk genoegen doet en waarin denkkracht doorstraalt. Het is getiteld: de verleiding, en het stelt een meisje voor, aan wie men eenen schoonen shawl, hoed en fraaie kleederen komt aan bieden, - al dingen welke vele meisjes ten verderve leiden. Dit is de les, welke in dit tafereeltje opgesloten ligt. Het is goed van kleur, doch het wezen van het meisje is was plat.

[p. 183]

E. Huberti, van Schaarbeeck. Zijne beide landschappen zijn al te groen.

C. Hubner, van Dusseldorf, sinds jaren ten onzent als een der uitstekendste genre-schilders der Duitsche school gekend, heeft ons een bezoek op het Kerkhof gezonden, vol gevoel, schoon geteekend en fiksch geschilderd; een oude man, met zijne dochter, bevinden zich op de begraafplaats, aan het graf van vrouw en moeder. Men kan duidelijk opmerken, dat de doodenakker nog niet lang het laatste overschot van de geliefde ega en de te vroeg gestorvene moeder opnam. De dochter heeft eene kroon van stroobloemen in de hand, bestemd om op moeders graf neêrgelegd te worden. Terwijl vader en dochter daar, gebukt onder de smart, verpozen, ziet men op den achtergrond, buiten het kerkhof, een aantal lichtzinnige jongelingen dansen en springen. Het contrast is zeer treffend. Ook ware het te wenschen, dat onze schilders wat gedacht en opvatting aan de Duitsche school ontleenden. Mits zij daarbij hunne eigenaardige kleur behouden, zouden hunne voortbrengsels hiermede veel winnen.

Julius Hubner, leverde insgelijks een gedachtvol tafereel: voor het weezenhuis. De trappen van het huis zijn echter te rot als schildering.

C. Hue, van Parijs, behandelde een geschiedkundig onderwerp, de laatste oogenblikken van Manon Lescaut. Het geheel is schoon, als gevoel, maar de voor- en achtergronden werken te veel ineen, als kleur.

V. Huguet, van Parijs. Drie tafereelen, allen aan Arabië ontleend. Zij schijnen ons te weinig afgewerkt en niet vast en duidelijk genoeg geteekend.

F. Huygens, van Etterbeek. Ook drie tafereelen, bloemen en vruchten. Zijn Wijngaardrank is het beste van uitvoering en warm en schoon van kleur, misschien wat overdreven. Aangekocht voor de trekking.

J. Huygens, van Doesborgh, in Gelderland, schilderde het oogenblik waarop de Hollandsche pink het jonge Trijntje uitloopt, om de redding te beproeven van de bemanning der Oostenrijksche bark Yarma, die op het punt is te zinken (1862). Bezit zeer schoone deelen, maar het water is wat sneeuwachtig.

J.-B. Huysmans, van Antwerpen. Vijf tafereelen: 1^o Bonaparte, de eerste consul, die de plans der eerste Antwerpsche dokken vaststelt. De achtergrond van dit tafereel is schoon en het geheel als groepeering en samenstelling verdienstelijk; doch het herinnert ons te veel het legio van samenstellingen in dien aard, welke men in het museum van Versailles aantreft. 2^o Het leggen van den eersten steen der dokken van den Kattendijk, te Antwerpen, is ongelukkig als onderwerp en niet aangenaam als samenstelling. Er komen enkele welgelijkende portretten in voor. Wij bekennen, dat wij liever des schilders kleinere aan het Oosten ontleende tafereelen zien, een vak waarin hij ons reeds ettelijke zeer aangename en tevens eigenaardige tafereelen leverde. Zijn Moorsch koffiehuis te Oran, is daarvan een nieuw bewijs. Ook is het te betreuren, zulks zij in het algemeen gezegd, dat als men met groote geschiedkundige tafereelen op de tentoonstelling komt, die zelden of nooit aangekocht worden, daar de hooge regeering, wat haar betreft, de gewoonte heeft bestellingen te doen, in plaats van goede werken aan te koopen op de tentoonstellingen. Dit laatste stelsel werd gevolgd onder de regeering van koning Willem I, en wij vinden dit stelsel het beste, in vele opzichten.

Van wijlen den wereldberoemden Franschen meester Ingres, overleden in 1866, heeft men het portret tentoongesteld, toebehoorende aan het museum der academiekers.

L. Isaac (mej.), van Charleroi. Twee wel uitgevoerde portretten.

F. Jacobs, van Schaarbeeck. Zijn tafereeltje, Het nadenken, is, als opvatting en uitdrukking, onbeduidend; het gevogelte, het glas met goudvischjes, het fruit en de vruchten zijn niet zonder verdiensten; maar lossen niet genoeg uit. Alles kleeft te veel in den achtergrond.

Jacob Jacobs, van Antwerpen, heeft twee schoone schilderijen, doch voor een meester als hij, zijn het geene uitstekende werken. Zijne uitrusting voor de zalmvangst, is aangekocht door den heer F. Grisar.

C. Jacquand, van Parijs, heeft een groot geschiedkundig onderwerp met welgelukken behandeld, vooral wat de samenstelling betreft; als kleur is het niet zeer aangenaam, wat zwart van toon; wellicht heeft de schilder gedacht, daardoor de voorstelling der afgemaalde episode uit het treurige drama (Galileus voor zijne veroordeeling), nog somberder te maken. - Onze-Lieve-Vrouw der zeven weeën is een godsdienstig tafereel van denzelfden schilder, dat gevoelvol opgevat en uitgevoerd is. De vrouw op den achtergrond omgeeft echter te veel duisternis.

A. Janet Lange, van Parijs, leverde in zijne Militaire spijsbezorgers in Algerië een prachtig tafereel, dat met veel talent geschilderd en eigenaardig als samenstelling is. Op het voorplan, op een gedeelte van eenen vooruitstekenden berg, ligt een Fransch soldaat, achter wien men een aantal zijner hulpvaardige makkers bespeurt, de met hunne kudden voorbijtrekkende Algerische veehoeders af te wachten, om die arme lieden te berooven. Deze schilderij, die op ieder beschaafd en met rechtszin bedeeld mensch, eenen pijnlijken indruk maakt door wat zij voorstelt, geeft een treurig gedacht van de Fransche heerschappij in Algerië. De Fransche soldaten, die de heer Janet Lange ons heeft geschilderd, heeten wel zouaven, doch met der daad zijn het baanstroopers. Wij weten er geenen anderen naam voor.

J. Janssens, van Antwerpen. Drie landschappen. Met zijne herten, aan den ingang van het bosch, toont hij aanleg te hebben' om een goed schilder te worden; maar hij moet ernstig studeeren. Hij bezit reeds gemak van behandeling. Met volharding en moed kan hij er komen.

V. Janssens, van Brussel. De Spijsverkoopster. Eene niet onverdienstelijke schilderij.

D.-J.-H. Joosten, van Haarlem. Vruchten en wild. Veel te hard en geen samenhang van kleur.

C. Jungheim, van Dusseldorf. De kapel van Willem Tell, op

[p. 184]

het meer der Vier-Woudsteden. Is een schoon tafereel. Aangekocht voor de trekking.

E. Kathelin, van Brussel. Een in vele deelen zeer aangenaam en schoon geschilderd tafereel, de morgenstond, doch het mist doorzicht en ruimte. In eene prachtige, met gebloemde gordijnen behangen alkoof, rusten twee kinderen. De moeder staat aan de bedstede. Op een met koper ingelegd kastje, prijkt een kruisbeeld en op eenen zetel liggen een gekleurde houten hansworst en op den grond drie kinderlaarsjes. Het gemis van het vierde laarsje is eene fout; want het is niet waarschijnlijk dat in een huis waar het slaapvertrek zoo keurig en sierlijk is, als het voorgestelde, een der kinderen met slechts één laarsje de slaapkamer bereikt. Wij zegden dat er geene ruimte genoeg in het tafereel is en het ook geen doorzicht genoeg oplevert. De moeder kan zich op de plaats, waar zij zich bevindt, niet bewegen, zij kan er zelfs bijna niet staan. Zulks belet niet dat het stuk, als toon en kleur, een prachtig werk mag genoemd worden. Het is aangekocht door den heer van der Donck, van Brussel.

F. Keelhoff, van Elsene. Zijn gezicht uit de omstreken van Ruckelingen, is te groen en te vuil van toon.

J. Kindermans, van Brussel, heeft een fraai gezicht op de Ardennen geschilderd.

W. Klein, van Dusseldorf. Eene rivier, gezien bij het ondergaan der zon. Als opvatting en uitvoering, een schoon tafereel. De lucht hadden wij een weinig minder geel willen zien.

L.-J. Kleyn, van 's-Gravenhage. Een winternamiddag. Schoon tafereel. In het landschap, bij onweder gezien, mist het water doorschijnendheid. Het landschap van H. Knip, van Brussel, is ook niet zonder verdiensten.

E. Knudden, van Antwerpen. Zijn schilderijtje, een kuiper voorstellende, mag genoemd worden goed als kleur.

G. Koller, van Schaarbeek. Twee zeer lieve tafereelen. Wij zagen evenwel beter van hem. In de tentoongestelde stukken vinden wij zijne schildering hier en daar wat hard en de achtergronden wat grijs; zij stellen voor: Margaretha voor den spiegel staande bij Martha en Faust en Margaretha in den hof van Martha.

P. Kremer, van Antwerpen, handhaaft steeds zijne sinds jaren verkregene befaamdheid. Zijne tafereelen zijn met des schilders gewone zorg uitgevoerd en de bijhoorigheden goed verzorgd. Zijn Jan van Huysum is, even als zijn vroeger tentoongestelde Pater Segers, met het geduld van eenen onvermoeibaren geest uitgevoerd, vooral wat bloemen en bijhoorigheden betreft. In de moeilijke keus, heeft de schilder voorgesteld een ridder, waarschijnlijk zonder vermogen, welke gezeten is tusschen eene oude rijke vrouw en eene jonge vrouw zonder geld. De hond en bijhoorigheden zijn meesterlijk geschilderd.

C. Kuwasseg, van Brussel. Vier tafereelen, waarvan drie havengezichten zich kenmerken door zorgvuldige uitwerking, doch over het algemeen vallen de waters van het achterplan der haven van het oude Pornic wat groen; is voorts buitengewoon schoon.

F. Lafon, van Parijs, vestigde te recht de algemeene aandacht door zijn goed geschilderd en kleurrijk drinkbaar goud. Een zeer eigenaardig stukje.

V. Lagye, van Antwerpen, heeft zich zelve overtroffen. Zijne bruid der XVI^e eeuw is een prachtig tafereel, dat ook van den eersten dag af welverdiend de aandacht boeide van al de bezoekers der tentoonstelling en wel voornamelijk van de kenners. Het werk is dan ook aangekocht voor de trekking. Dit tafereel behoort bij degene die men mag rangschikken onder de tafereelen der dusgenaamde school van Leys. Het achterplan is vooral schoon, maar komt wat veel vooruit. Er ontbreekt doorzicht en diepte in het geheel Het water schijnt ons ook al te donker, iets wat nog meer zal toonen in eene kleine zaal. Waarschijnlijk zal de hoek links van den toeschouwer, daar moeilijk of niet uitlossen. Het geheel stelt een gezicht voor op eene Vlaamsche stad in de XVI^e eeuw. De stad is doorsneden van vlieten. In eene van dezelve ziet men eene boot; aan den voorsteven staat een man met eene groote rozenkroon aan eenen stok bevestigd. In het midden der boot is de verloofde met hare moeder gezeten. Achter hen verscheidene muzikanten. Het schuchtere bruidje en de moeder die hare dochter schijnt gerust te stellen, zijn uitmuntend afgemaald. De gelaatsuitdrukking is allerbest getroffen. Wat betreft de gelaatskleur, gelooven wij dat de schilder de natuur nog meer nabij had kunnen komen. De muzikanten zijn in hun vak goede toonbeelden.

(Wordt voortgezet.)

Beschik nooit over geld voor gij het in uwe hand hebt, en wees dan nog voorzichtig bij hetgeen gij belooft.