De Vlaamsche School. Jaargang 13

[p. 175]

Tentoonstelling van Schoone Kunsten te Antwerpen, 1867.
Vervolg, zie bladzijde 166 enz.

A. de Vriendt, van Gent. De opmerkingen, gemaakt over den heer Juliaan de Vriendt, kunnen ook op den arbeid dezes schilders worden toegepast. Zijne Maria Stuart behoort insgelijks tot de school van Leys. Wij zeggen: tot de school van Leys, men merke dit wel op; want wij gelooven dat de heeren de Vriendt nog vele jaren zullen moeten arbeiden en ernstig studeeren, eer hunne voortbrengsels die van onzen te recht beroemden meester nabij zullen komen. Doch laat ons tot het tafereel van den heer A. de Vriendt terug komen. Eene vrouw (Maria Stuart), wier gelaat slechts van eene zijde gezien wordt, zit biddend op eene knielbank, rechts van den toeschouwer. Links bevinden zich twee vrouwen en twee knechten. Een geheimzinnig licht straalt door het raam, verlicht het vertrek en weêrkaatst op het wezen van het koninklijk slachtoffer. Er zijn daar een overvloed van kleinigheden die, wel is waar, met veel geduld zijn uitgevoerd, maar te veeltallig zijn. Dat gedeelte van het tafereel is te veel uitgewerkt, en het wezen der hoofdfiguur niet genoeg. Eene levendigere, van dieper gevoel getuigende Maria Stuart zou dit gedeelte der schilderij tot een puik stukje hebben gemaakt. De overvloed van bijhoorigheden bederft thans het geheel. Ofschoon niet eigenaardig in hunne richting, laten A. en J. de Vriendt veel van zich verwachten. Wij gelooven dat aanhoudende studie en arbeidzaamheid hun eene schoone toekomst zal bereiden, zij het dan ook maar als volgelingen der school Leys, die door velen afgekeurd, maar door weinigen begrepen wordt.

A. de Wilde, van St-Nicolaas, heeft twee tafereelen, waarin te veel gemaaktheid als kleur is. De liefhebber van wafelen is overdreven als uitdrukking; de vooruitstekende lippen van dien liefhebber zijn onnatuurlijk.

F. de Wilde, insgelijks van St-Nicolaas, heeft twee wel geschilderde portretten en een tafereel Moederliefde, welk zeer schoone hoedanigheden bezit, doch eigenaardigheid van toon en kleur mist. Het herinnert nog wat veel de academische lessen en vooral het onderwijs van den hedendaagschen bestuurder. Is overigens eene schoone schilderij. Aangekocht voor de trekking.

J.-C. Dierckx, van Antwerpen, heeft een maanlicht, en mejuffer A. Dietrich, van Ehrfurt, twee bloemtuilen, die den schijn hebben van liefhebberijschilderingen.

S. Diez, van Brussel, is in zijn berggezicht al te kleurig; de bergen zijn te krachtig en komen te veel naar voren; zijn waterval mist waarheid; wat hij heeft geschilderd is geen water en de lucht is te hard en te donker.

H. Dillens, van Brussel, stelt, in een zeer aangenaam tafereeltje, eenen jager voor, die bezig is eenen haas uit zijne weitesch te halen. Is verkocht.

H. d'Ooge, van Antwerpen, heeft twee tafereelen, die wij meer als liefhebberij-, dan als wezenlijke kunstwerken beschouwen. Zijne dieren zijn echter niet zonder verdiensten.

L. Douzette, van Berlijn. Een zeer schoon maanlicht. Aangekocht door den heer F. Servais.

du Bois d'Aische (graaf), van Edeghem. Heeft vorderingen gemaakt sedert de laatste tentoonstelling.

E. Dujardin, sinds jaren door onze lezeren gekend, heeft vier tafereelen, wier beste hoedanigheid de teekening is; zijn Verlosser der wereld heeft ons als kleur nog al bevallen; anderzijds staat zijne H. Familie, bestemd voor de kerk van Korvel, te Tilburg, ons geweldig tegen en doet betreuren dat de heer Dujardin niet meer de natuur raadpleegt. Zulke schildering, als die zijner H. Familie, is geene schildering voor eenen leeraar der academie van Antwerpen. Men moet zich, in den vreemde, een slecht gedacht vormen over onze school, als men zoo iets in eene kerk ziet prijken. Dujardin's H. Theresia, den regel van het klooster leerende, is beter, doch ook te droog en te schraal als kleur.

P. Dumortier, van Elsene. Een kalvarieberg en eene studie, Maria voorstellende; met goede hoedanigheden.

V. Dupré, van Parijs. Landschap met dieren. Bevat, als kleur, hoedanigheden, doch is niet duidelijk genoeg van uitvoering.

V. Eeckhout, van Parijs. Is aangenaam van toon en kleur, in zijn Napolitaansch boerinnetje, maar dat kunnen wij van zijne Jodin, enz. niet zeggen.

L. Escosura, van Parijs. Drie zeer aangename tafereeltjes, vol karakter. Zijne herberg uit den tijd van Lodewijk XIII en liefhebbers van platen, missen eenheid en samenhang van kleur; zijn fluitspeler is integendeel zeer aangenaam en beter van kleur.

L. Fissette, van Luik. Moederlijke moed, is het onderwerp, door dezen schilder behandeld. Het is nacht, ten minste alles is donker (en voor ons is alles veel te zwart); er is een wolf geslopen in het vertrek, waar een kind in de wieg ligt. De moeder, het gevaar willende afweren dat haar kind bedreigt, snelt vooruit met een brandend stuk hout. Noch als gedacht, noch als uitvoering, zijn wij liefhebbers van dergelijke stukken.

F. Fourmois, van Elsene, heeft wederom, dit is zoo zijne gewoonte, drie schoone tafereelen geleverd, waarvan er dan ook twee verkocht zijn.

A. Francia, van Brussel, heeft drie tafereelen: Blankenberghe, een gezicht uit Schotland en een morgen aan de boorden van de zee. Wij verkiezen het laatste boven de twee andere.

P. Fraustadt, van Antwerpen, heeft een geschiedkundig onderwerp uitgevoerd: Johannes Tetzel, de aflaten predikende. Als kleur, is dit werk niet zonder verdienste, maar de samenstelling is wat verward. Alles is te veel op een gedrongen; bij het eerste gezicht vat men het ontwerp niet, iets wat nogtans noodzakelijk is. De eerste stappen zijn beter als kleur, doch de armen der personen enz. laten te wenschen. Het eerste tafereel is aangekocht door den heer Goldenberg, van Hamburg, en het tweede door Ed. Marnitz, van Havana.

F. Friedländer, van Weenen. De terugkomst in het vaderlijk huis, is eene prachtige, fiksch geteekende samenstelling; de vader is een werkzame en brave smid, de dochter was waarschijnlijk het vaderlijk huis ontloopen. Berouwig keert zij

[p. 176]

thans terug met twee kleine wichtjes; de moeder spreekt voor hare dochter. 's Vaders hart is schijnbaar geraakt. De verleider van het meisje zit nevens de dochter op eene bank; hij ziet er tamelijk onverschillig uit. Het laf karakter van den jongeling, de ongelukkige dochter, even als de bedroefde ouders, zijn vol waarheid voorgesteld. Als gedacht en zedeles is het een der goede werken der tentoonstelling. De heer Stein, consul van Saksen-Weimar, heeft het aangekocht. Na de trekking van de loterij is ook eene samenstelling van verdienste; zij diende evenwel wat meer naar de natuur bewerkt te zijn. Beide tafereelen zijn wat vuil van kleur; het laatstgemelde is aangekocht voor de trekking.

H. Frische, van Dusseldorf, heeft een landschap uit den Harz en L. Fuchs, van Antwerpen, een gezicht op den boord der Schelde tentoongesteld. Beide stukken zijn niet onverdienstelijk.

F. Geefs (mevrouw), van Brussel, heeft twee al te gekleurde tafereelen, die overigens met kunde zijn uitgevoerd. Zij stellen voor de Moederlessen en de Hoop.

F. Geerts, van Antwerpen. Drie stukjes met fruit en groenten, alle drie werken van geduld. Zij schijnen overigens wat hard van uitvoering, iets wat eenigszins gerechtvaardigd wordt, door de kleine schaal waarop zij uitgevoerd zijn.

W. Geets, van Mechelen, heeft een tafereel, de gelijkenis genaamd, welk vrij aardig is als opvatting. In een binnenvertrek ziet men eene huisvrouw, rechtop in haar bed gezeten. De dienstmeid of baker vertoont een jonggeboren kind, om te laten oordeelen over zijne gelijkenis met den vader, die zich in het vertrek bevindt, waar men nog opmerkt eene grootmoeder, een knaapje, rechts van den toeschouwer aan het bed gezeten, een dokter en een pachter. De twee laatste personen missen natuurlijkheid in uitdrukking en houding. Het middengedeelte van het tafereel, met de moeder in het bed, de grootmoeder en de zoon, is het beste, doch het overige is te veel gelikt, alles te netjes gemaakt, en daarbij ook nog veel te sterk gekleurd. Er ontbreekt waarheid van uitdrukking en waarheid van kleur, en het geheel zou meer in rust moeten wezen. De heer Geets moet meer studiën naar de natuur schilderen en die tot gids nemen. Legt hij, na dit gedaan te hebben, wat meer eenvoud en bedaardheid in zijne samenstellingen, zoo kan uit hem een goed genre-schilder worden. Het ontbreekt hem niet aan talent; maar hij dient ernstig te werken.

G. Genschouw, van Dusseldorf, heeft eene prachtige schilderij gezonden, welke voor de trekking is aangekocht; zij stelt voor den bergval van Kohlbach (Tatra).

T. Gerard, van Brussel, toonde zich zeer lief in zijn tafereeltje Twee goede geburen. Is echter niet waar genoeg, als kleur; het geheel is al te netjes uitgevoerd.

C. Gessler, van Antwerpen, een veelbelovend leerling van D. Col. Zijn tafereel de twee vrienden verkiezen wij boven de twee andere. Het stelt voor een meisje, welk eenen boterham gaat snijden voor den hond. Als opvatting zijn alle drie zijne tafereelen vrij eigenaardig, maar zij zijn valsch van kleur.

G. Gilbert, van Antwerpen, verraadt aanleg met zijn neêrhof eener hoeve. Het stuk diende nogtans wat meer gestoffeerd te zijn.

A. Glaize. van Parijs. Zijne Lentebloemen zijn minder goed getroffen, dan hetgeen wij vroeger van hem te zien kregen.

E. Gobbaerts, van Antwerpen. Twee tafereelen, die tamelijk vuil van kleur zijn.

F. Gons, van Antwerpen, heeft een tafereeltje dat aangenaam is als kleur, doch onbeduidend als onderwerp. Een man, met de armen op eenen vensterreigel gesteund, praat met een meisje, die in een binnenvertrek is gezeten. De heer Gons heeft onbetwistbaar talent, doch hij heeft het gebrek zich niet aan één vak van werken te houden. Nu eens schildert hij genre, en soms zeer gemoedelijke en dichterlijke tooneeltjes uit het huiselijk leven; dan weder groote godsdienstige tafereelen. In al zijne gewrochten bespeurt men een wezenlijk talent; maar, wij herhalen het, volgens ons zou hij zich moeten vestigen op één vak. Zoodoende, wij zijn er van overtuigd, zou hij, op korten tijd, echte kunstwerken van waarde voortbrengen. Wij hopen hem deze onze wenken in aanmerking te zien nemen.

J. Goupil, van Parijs. Zijn tafereeltje: voor den arme! is als opvatting en gevoel schoon te noemen. Het wezen der aan de kerkdeur zittende vrouw is goed getroffen; maar het gelaat dergene die de aalmoes geeft, is te plat en de bijhoorigheden zijn allen te hard.

J. Grund, van Baden-Baden, zond eene niet onverdienstelijke schilderij: Margareta in de gevangenis, uit Goëthe's Faust.

Th. Gudin, van Parijs, heeft twee prachtige zeestukken. Een verlaten schip en de geholpene schipbreukelingen zijn beide werken, de welverdiende faam dezes meesters waardig; zijne Gedenkenis van Oostende, 11 October 1850, bevalt ons weinig. Het is een zinnebeeldig tafereel, herinnerende aan den dood van wijlen onze koningin Louiza van Orleans; als gedacht is dit tafereel zeker niet zonder waarde, maar er diende eene beschrijving bij te wezen om de dichterlijke opvatting van den meester uit te leggen. De engel, die de opvaart der ziel van de overledene koningin schijnt voor te stellen, laat te wenschen als teekening en uitvoering. Men ziet duidelijk dat Gudin buiten zijn vak is gegaan. Gemelde drie tafereelen, zijn het eigendom van den heer Durand-Ruel, van Parijs.

P. Haesaert, te Leuven woonachtig, is beter dan naar gewoonte, vooral in het tafereel de galante schoenmaker.

P. Hagelstein, van Brussel, heeft, volgens opgaaf van den catalogus, een opkomend onweêr willen voorstellen; uit de schilderij is deze bedoeling niet te bemerken. De figuren en schapen zijn te hard.

W. Hahn, van Dusseldorf; L. Hanedoes, van 's-Gravenhage; A. Hansch, van Weenen, hebben wij niet aangetroffen; wij hebben er ten minste geene aanteekeningen van; men zal begrijpen dat door het groot getal werken er ons enkele ontsnapt zijn. Op eene volgende tentoonstelling zullen wij ons deze leemten indachtig maken.

E. Hedouin, van Parijs, schilderde eene laan uit den hof der

[p. 177]

Tuileriën, te Parijs. Zeer waar voorgesteld en breed geschilderd.

J.-C. Heerdt, van Bockenheim, heeft twee landschappen die niet zonder verdiensten zijn; maar de schildering helt te veel naar sieraadwerk over.

H. Herman, van Berlijn. Rood kapje in het bosch. Alles komt wat veel op een en hetzelfde plan. In des schilders tweede tafereel is meer diepte.

(Wordt voortgezet.)