De Vlaamsche School. Jaargang 11

Onschuldig.

Hij stapt, bedaard, met kalmen tred,

Langs markt en straten voort,

Gelijk een wreeden moordenaar,

Geketend en gekoord.

Gendarmen gaan aan zijne zij,

De zwaarden uit de scheê;

Het volk vervloekt en lastert hem, -

Zijne ziele blijft in vreê;

Hij peinst op zijne teedre vrouw

En op zijn blozend kroost,

Die nu van elk verstooten zijn

En zonder hulp en troost.

Had de arme man geen huisgezin,

De doodstraf gaf hem niet.

Hij weet dat hij onplichtig is

Voor God, die alles ziet.

Zoo wordt hij tusschen 't volksgewoel

Naar Themiszaal gebracht;

Van alle kanten dondert het:

‘De dood is nog te zacht!’

De rechters zitten op hun stoel, -

Hij op de dievenbank;

Na ondervraging en gehoor,

Voor hem eene eeuwe lang,

Eischt men de toepassing der wet!....

Hij huivert, schrikt en trilt,

Wijl 't anders zoo geruste hart

In heete tranen smilt.

Nu komt de jury in de zaal

Met statigheid getreên.

‘Wat is het antwoord?’ klinkt de vraag.

- ‘Hij is niet plichtig. - Neen!’

De vrijspraak volgt er daadlijk op.

Zijn kroost vliegt hem aan 't hart;

Zijn echtgenoote weent van vreugd -

Verzwonden is heur smart.

De woorden: vader! lieve man!

Gaan juichend in het rond,

Maar hij, hij hoort die kreten niet,

Hij valt verplet ten grond,

[p. 129]

 

En toen hij de oogen opendeed,

 

(Wat 's 't menschelijk leven broos!)

 

Toen lachte hij zoo akelig -

 

De man was zinneloos!

 

 

 

karel de wael.

Sinay 1865.