De Vlaamsche School. Jaargang 10

Aen de ryken.

Voor hen, wier lot men immer moet beklagen,
Byzonder in het koude jaergety,
Kom ik u hier om hulp en bystand vragen;
Wiens harte bloedt niet by dit noodgeschrei?

[p. 112]

 

Wilt d'arme toch een' milde gift verleenen,

 

Opdat hy niet van koude en honger kwyn';

 

Redt toch die moeders met haer teêre kleenen,

 

En eeuwig zullen zy u dankbaer zyn.

 

 

 

O gy, die nooit noch smart noch armoê kende,

 

Wien 't lot slechts vreugde en nimmer onheil biedt,

 

Vergeet toch nooit de diepe ellende

 

Der arme weeûw en harer kindren niet.

 

 

 

In gindschen woon zit eene zieke vrouwe

 

Met hare klein, beroofd van vuer en brood;

 

Zy smeekt zoo droef, de handen saêmgevouwen,

 

Den Opperheer om eenen rassen dood!

 

Dit gansch gezin zal van gebrek bezwyken,

 

Als het weldra geen' hulpe wordt vergund;

 

Wilt medelydend hen eene aelmoes reiken -

 

't Is met een klein dat gy hen helpen kunt.

 

 

 

O gy, die nooit noch smart noch armoê kende,

 

Wien 't lot slechts vreugde en nimmer onheil biedt,

 

Vergeet toch nooit de diepe ellende

 

Der arme weeûw en harer kleine weezen niet.

 

 

 

De goede daed wordt reeds beloond in 't leven,

 

Mits er Gods gunst op ons voor nederdaelt;

 

De bete broods, aen de arme wees gegeven,

 

Wordt u met goud door de Almagt weêrbetaeld.

 

‘Bemint elkaêr!’ zoo zegt het Opperwezen,

 

En staet elkaêr in druk en rampen by;

 

Want zoo gy wilt dat God uw vader weze,

 

Dat elke mensch u dan een broeder zyn.

 

 

 

O gy, die nooit noch smart noch armoê kende,

 

Wien 't lot slechts vreugde en nimmer onheil biedt,

 

Vergeet toch nooit de diepe ellende

 

Der arme weeûw en harer kleine weezen niet.

 

 

 

Hendrik Groesser.