De Vlaamsche School. Jaargang 10

De struisvogel.

De heete zandwoestyne van Asia, en Afrika zijn de eenige plaetsen waer men struisvogelen vindt; daer treft men ze soms in talryke kudden aen. Op eenen zekeren afstand zou men hen soms voor eenen troep ruiters houden; zy bekleeden zonder twyfel de eerste plaets of rangschikking onder de vogelen, niet alleen door hunne grootte, maer ook omdat zy den overgang tusschen de zoogdieren en vogelen in de groote

[p. 76]

schakel der natuer uitmaken. Van den grond, tot het einde van den kop heeft de struisvogel van zeven tot negen voeten hoogte. De kop en het grootste deel van den langen hals is hier en daer met dunne gezaeide haren bezet, en niet met pluimen overdekt; aen het lichaem heeft hy



zwarte vederen die eenigzins van elkander afstaen. De vederen der vleugelen en van den steert zyn sneeuwit en eindigen in eene zwarte punt. Het sterk bouwgestel zyner beenen dient hem zeer goed tot verdediging en bespoedigt ook zynen gang, vliegen kan hy niet; maer loopt zoo snel en byzonder als de wind gunstig is, dat het vlugste peerd hem niet kan byhalen. De struisvogel laet zich gemakkelyk temmen, en er zyn weinige huisdieren, welke meer dienst kunnen doen; de Arabieren gebruiken hem zelfs om op te ryden en schatten hem zeer hoog voor zyne lekkere eijeren en zyne kostbare vederen.

Elke struisvogel legt tien of twaelf eijeren, en verscheidene leggen te zamen in eenen nest, zoo dat men soms zestig à zeventig eijeren by elkander vindt; deze wegen tot dry pond ieder, bewaren zich goed en zyn een zeer lekker eten.