De Vlaamsche School. Jaargang 10

Davids klagt over de dood van Saul en Jonathas.

(2. Kon. 18-27).

O Israël, besef dijn rampe;
Bedenk wat overkostlijk bloed
Op dijne heuvelen gestort is,
En dat in welk een overvloed!

Zie toe hoe dijne velden treuren,
Hoe alles om dij henen zucht;
En dan, beschrei de dood der helden,
Geef dan den engen boezem lucht.

Doch ga het niet te Geth verkonden,
Noch op de straten Askalons,
Opdat der onbesneed'nen dochters
Niet vrolijk zijn in 't feestlijk dons.

Gebergte Gelboë, onvruchtbaar,
Vervloekt dijn korst en ingewand;
Dat dauw noch regen dij verkwikke,
De zon dij tot in 't herte brand'!

Want dijne velden en landauwen
Onteerden den gezalfden schild
Der magtigen, die de Allerhoogste
Tot zijne dienaars heeft gewild.

Hen, Saül, Jonathas, in 't leven
Elkanders liefde en Isrels roem,
Heeft ook de dood vereend gelaten,
Hen, 't puik wis van der helden bloem.

Nooit keerde Saül uit den oorlog,
Aleer zijn kling geverrefd was
Met 't rookend bloed van zijnen vijand;
En de onverwinbre Jonathas.

Heeft nooit den taaien boog gespannen,
Of strafte d'euvlen overmoed;
Het kostte 't brein aan de onverschroknen,
En den doorboorden 't hartebloed.

Want vlugger waren zij dan de arend
En sterker dan de forsche leeuw;
Daarbij, begaan met 't bitter lijden
Der arme weeze en droeve weeûw.

[p. 11]

 

Weent over Saül, dochters Sions,

 

Hij doste u uit in karmozijn,

 

En sierde uwe feestgewaden

 

Met goud en zilver, om te fijn.

 

 

 

Dij, Jonathas, zal ik betreuren

 

Tot mijnen laatsten levensdag;

 

Want 'k had dij lief zoo als een moeder

 

Heur eenig spruitje minnen mag.

 

 

 

Ja, Israël, beschrei te samen

 

Met mij, door weemoed als ontzield,

 

Ons overdierbare oorlogswapens,

 

Te vroeg, eilaes! te wreed vernield.

 

 

 

C. Edmond Albrecht.

Gent, slagtmaand 1863.