De biddende moeder.
‘Alvader op wiens wenk de levensbronnen stroomen, laet den lach en de blos op het gelaet myner teergeliefde dochter terugkeeren.
Laet aen eene moeder hare gewyde lentedroomen! Het kermen van myn kind, breekt my 't hart; en, verdient een onzer straf, laet my dan alleen de smart, en geef uwen zegen aen het schuldeloos wicht.’
Zoo sprak eene jonge vrouw door hartzeer afgemerteld; zy beefde voor het leven van haer eenige kind.
Haer gebed klom tot den Alhoogen, op de vleugelen der moederlyke liefde; de teedere moedertranen zuiveren de besmetste streken, en maken alles kalm en rein.
De zon was reeds de westerkim ontzonken, en de moeder zat nog, biddend en bewustloos, naest de bedsponde harer dochter.
Doch 's avonds, wen de maen het wereldrond verlichtte, knielde zy niet meer in den schemerglans; zy hief haer kind lachend ten hoogen: God had de bede der moeder aenhoord!
De hulp van menschen wordt verkregen door geld, die van God door het gebed!
D.V.S.
Auteursrechtvrij