Des grysaerds lampje.
Mynen kunstvriend J.C. Martens, te Ronsele.
Waek, ja waek, myn trouwe lampje,
Stervend is uw weiflend licht;
Laet myn geest zich nog verzaden
Op de weêrgalooze zangen,
Aen de dichterharp ontvloeid;
Waek, ja waek myn trouwe lampje,
Wyl myn hert voor 't schoone ontgloeit.
Waek, ja waek, myn trouwe lampje,
Treffend, roerend is dit lied,
Want het bant uit myne rustplaets,
Kommer, onheil en verdriet.
Al de droomen myner jongheid,
Met hun streelend lief en zoet,
Zie ik lagchend vóor my zweven,
En dit zigt geeft vreugd en moed!
Waek nog, waek, myn trouwe lampje,
Deez' tafreelen schetsen, trouw,
't Lief en 't leed my eens beschoren,
Toen ik Machteld koos tot vrouw,
Toen ik leefde in rein genoegen
En wy samen tartten 't wee,
En ook soms, by drukke nooden,
Stuerden God onz' vuurge beê.
Waek nog, waek, myn trouwe lampje,
Gy verschaft my 't grootste goed,
O gy weet niet dat de lezing,
My des nachts zoo 'n vreugde doet!
In den winter van myn leven
Zyn de boeken al myn vreugd;
Zy behouden my voor kommer,
En versterken me in de deugd.
Nu ik gade en kindren derve,
Hoeft my lening voor de smart.
Waek dan, waek, myn trouwe lampje,
Laef myn diep gefolterd hart!
O ik min u aen myn bedsteê,
Wen gy my verschaft het licht
Als ik myn verzwakte oogen
Op der barden zangen rigt.
Aeltre, Wintermaend 1862.
|
|
Auteursrechtvrij