Grootvaders pyp.
Grootvaders kleeding is getrouw gebleven,
Den goeden tyd, eer Vlaendrens heil verzwomd,
En 't arme volk zyn baerkleed zat te weven,
Stiefmoederlyk beheerd op eigen grond.
Grootvader schynt een vreemdling zyner zonen:
Fluweelen broek met zilvren gespen aen,
Zit hy daer als een toonbeeld om te toonen
Uwe oude zeden kunnen onder gaen.
Voor troost des ouden dags rookt hy zooveel
Uit zynen oliekop met beenen steel.
Ik vroeg hem eens: - ‘Grootvader, zeg my, is
Die pyp al oud?’ - Hy schudde met de lokken,
Keek op en sprak, - maer eerst nog eens getrokken:
‘O jongen eens zoo oud als gy gewis!
Ik heb haer van myn goede Trees gekregen,
't Was in den tyd dat ik met haer nog vreê,
De brave ziel was my zoo zeer genegen
En bracht van elke jaermarkt my iets meê.
Het is een stuk, daer zyn er zoo niet veel,
Een echte oliekop met beenen steel!’
Ze is uitgehold waer hy de vingers houdt,
Hy zit zoo vaek aen vroegren tyd te droomen
Terwyl hy op de blonde wolkjens schouwt
Die uit den oliekop zacht kronklend komen,
En in die wolkjes ryst zoo menig beeld,
Dat zyne zinnen pynigt of wel streelt:
Daer is hy jong en knap, vol lust en krachtig
En als een dwingeland van moedswil machtig;
Hy bouwde toen zoo menig luchtkasteel,
Getuigt het oliekop en beenen steel!
Een ander wolkjen klimt. - Daer trotsch te peerd
Komt hy by krygstrompetten, kloek gereden
Langs 't slagveld, hoort de kogels, ziet beneden
Een hoop van lyken naest 't gebroken zweerd;
Zyn schimmel schynt te vliegen; de victorie
Weêrgalmt! Het teeken van gewonnen glorie
Glanst op zyn borst; hy keert naer d'oud'ren heerd
Vol stil geluk en meer dan glorie weerd!
Hy dankt den hemel voor dit lot, zyn deel,
Getuigt het oliekop met beenen steel!
Een ander wolkjen klimt, het is zoo schoon,
Zoo vol van glans; hy telt daer dertig jaren,
En voert een maegd den bruidskrans in de haren,
Ten altaer op, der trouwe liefde 't loon.
Een ander klimt, daer hoort hy 't staemlend kozen
Van eenen kleinen knaep zoo lief als wild;
Op zyne ronde wangjes bloeijen rozen
Wyl vader hem op beide handen tilt
Opdat de kleine van het schouwpaneel
Den oliekop neme met den beenen steel.
En ander wolkjens klimmen, ach zoo zwert!
Daer ziet hy zyne vrouw naer 't kerkhof dragen,
Terwyl de nacht zinkt op zyn dorrend hert
En sombre stemmen in den schoorsteen klagen;
Daer roept de haetbre bloedwet zynen zoon,
Zyn kind, zyn steun, de lichtstrael van zyn leven
't Woord ‘Vryheid’ is eilaes, een bitt're hoon
Als men zyn eigen bloed aen 't land moet geven:
Grootvader zag ook menig smerttafreel,
Getuigt het oliekop en beenen steel.
|
|
Auteursrechtvrij