De Vlaamsche School. Jaargang 8

Tentoonstelling van Antwerpen 1861.
Visoen van Zuster Emmanuelle, den dag voor hare dood.

tafereel en teekening van p. de laet, plaetsneê van j. van hoof.

Rein, schittrend als de peerlen in
Het diepe blauwe meer,
Was ook de lieve Emmanuelle:
Beeld, zacht, eenvoudig, teêr.

De peerlen fluisterden haer: ‘Kind
Laet om uw halsjen fyn
Ons samen pronken, glanzend schoon,
Of op uw borst satyn.’

‘Ik ben uw zuster, zong de roos
Haer toe, en bloei zoo schoon:
Bemin, gy lieve, en vlecht my eens
In uwe huwelykskroon!’

De wyndrop zong haer in het oor:
‘Ik vloei voor u lief kind!
Geniet myn zoet, ik breng de vreugd,
Die al wat jong is mint!’

En al de vogels in het woud
Herhaelden in akkoord:
‘Kind, gy zyt schoon! aen u de vreugd;
Snel spoedt de meimaend voort.’

Doch zy bemint die stemmen niet.
Ach! pracht is haer te koud;
Gevoelloos is haer oogslag die
Op roos en peerlen schouwt.

Zy lei satyn en kanten af
Voor 't grove wollen kleed;
Terwyl zy ook den voorhoofddoek
De lok verbergen deed.

Zy sloeg, haer blauwig oogjes neêr;
Iets zoo weemoedig zoet
Lag in dien blik, iets dat de ziel
Van englen droomen doet.

Zy denkt; - waer denkt dien engel aen?
Wat zoekt haer blik, haer hert?
't Zyn bleeke kindren, mager, teêr,
Die worsten met de smert.

't Zyn grysaerds die met dorrend hert
Op 't einde hunner baen,
Door nood gezweept, langs 't gasthuis naer
Hun sombre grafplaets gaen.

Zy buigt zich op de legersteê
Van meengen rampgenoot;
Die door het licht haers zachten bliks
Zoo zalig de oogen sloot.

Aen haren boezem rust de wees,
Die aen haer moeder droomt,
Tot dat een glansend engel het
Diens boezem halen koomt.

Een zegening was elke mond,
Een dankbeê elke ziel,
Die zy genaekte, wen heur oog
Zacht op hun blikken viel.

Zy was nog jong, wanneer zy hier
Een nacht is weggegaen.
En wie aen hare goedheid denkt
In 't Gasthuis, stort een traen.

Verhulst.